أحكام القرآن والمصاحف
از عایشه رضی الله عنها روایت است که می گوید: رسول الله صلى الله عليه وسلم در هر حالی الله را ذکر می کرد.
عن عائشة -رضي الله عنها- قالت: «كان النبي -صلى الله عليه وسلم- يذكر الله على كل أحْيَانِه».
شرح الحديث :
«رسول الله صلى الله عليه وسلم در هر حالی الله را ذكر می كرد»؛ منظور از ذکر، تمام انواع ذکر است، از جمله: سبحان الله و لاإله الا الله و الله اکبر و الحمدلله و تلاوت قرآن نیز از مصادیق آن است؛ چون قرآن نیز ذکر الله و بلکه برترین انواع ذکر است. و اینکه می فرماید: در هر حال؛ یعنی: رسول الله صلی الله علیه وسلم در تمامی اوقات، حتی در صورتی که دچار حدث اصغر و یا اکبر بود، ذکر و یاد الله می نمود. اما علما تلاوت قرآن در زمان جنابت را از این عموم استثنا نموده اند؛ چنانکه فرد جنب به هیچ وجه نمی تواند در حال جنابت، چه از رو و چه از حفظ قرآن را بخواند؛ و دلیل آن حدیث علی رضی الله عنه می باشد که می گوید: «رسول الله صلی الله علیه وسلم در شرایطی که جنب نبود، برای ما قرآن می خواند». به روایت احمد و صاحبان سنن چهارگانه. علما در مورد فردی که دچار حیض و یا نفاس است با یکدیگر اختلاف دارند که آیا اینها نیز به شخص جنب ملحق می شوند یا خیر؟ قول راجح این است که می توانند قرآن را از حفظ تلاوت نمایند، زیرا مدت زمان حیض و نفاس طولانی است و همانند جنابت نیست که اختیاری داشته باشند. همچنین از جواز قرائت قرآن در هر حالی، قرائت آن در حال ادرار و مدفوع و همبستری و نیز قرائت آن در مکان هایی که شایسته ی عظمت آن نیست، مانند حمام و دستشویی و دیگر مکان های ناپاک، استثنا شده است.