تفسير آية وَإِذَا أَنْعَمْنَا عَلَى الْإِنْسَانِ أَعْرَضَ وَنَأَىٰ بِجَانِبِهِ وَإِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ فَذُو دُعَاءٍ عَرِيضٍ

﴿وَإِذَا أَنْعَمْنَا عَلَى الْإِنْسَانِ أَعْرَضَ وَنَأَىٰ بِجَانِبِهِ وَإِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ فَذُو دُعَاءٍ عَرِيضٍ﴾

و هرگاه سلامتی و بهبودی و نعمتی دیگر به انسان بخشیم از یاد و طاعت الله غافل می‌شود، و متکبرانه روی می‌گرداند، و هرگاه بیماری و فقر و مانند آن به او رسد بسیار به‌سوی الله دعا می‌کند، و از آسیبی که به او رسیده به‌سوی الله شکوه و گلایه می‌کند تا آسیب را از او برطرف سازد؛ یعنی نه وقتی‌ پروردگارش بر او نعمت بخشد از او سپاسگزاری می‌کند، و نه در برابر مصیبت او آن‌گاه که او را گرفتار سازد شکیبایی می‌کند.

الترجمة الفارسية للمختصر في تفسير القرآن الكريم

الترجمة الفارسية للمختصر في تفسير القرآن الكريم، صادر عن مركز تفسير للدراسات القرآنية.

فصّلت

﴿ﮭﮮﮯﮰﮱﯓﯔﯕﯖﯗﯘﯙﯚ ﴾

الترجمة الفارسية للمختصر في تفسير القرآن الكريم

الترجمات والتفاسير لهذه الآية: