أحكام أهل الذمة
از عبدالله بن عمرو رضی الله عنهما روایت است که رسول الله صلى الله عليه وسلم فرمودند: «مَنْ قَتَلَ مُعَاهَدًا لَمْ يَرَحْ رَائِحَةَ الْجَنَّةِ، وَإِنَّ رِيحَهَا تُوجَدُ مِنْ مَسِيرَةِ أَرْبَعِينَ عَامًا»: «هركس فرد معاهدی (كافری كه با مسلمانان عهد و پيمان بسته است) را بكشد، بوی بهشت به مشامش نمی رسد؛ حال آنكه بوی بهشت از مسافت چهل سال راه به مشام می رسد».
عن عبد الله بن عمرو -رضي الله عنهما- عن النبي -صلى الله عليه وسلم- قال: «من قَتَلَ مُعَاهَدًا لم يَرَحْ رَائحَةَ الجنة، وإن رِيْحَهَا تُوجَدُ من مَسِيرَة أربعين عامًا».
شرح الحديث :
حدیث مذکور بیانگر این مهم است که هرکس فرد معاهدی را به نا حق بکشد، الله متعال به او اجازه ی ورود به بهشت نمی دهد حال آنکه بوی بهشت از مسافت چهل سال راه احساس می شود. و این دلالت بر دوری بهشت از چنین کسی می کند. و این بیانگر حرص اسلام به حفاظت از جان معاهدان و ذمیانی است که خون شان محفوظ و مصون می باشد؛ و کشتن آنها به نا حق از گناهان کبیره است. معاهد عبارت است از کافری که با عهد و پیمان و امان وارد دارالاسلام می شود یا اینکه از اهل ذمه می باشد.