ذم حب الدنيا
از عبدالله بن عباس و انس بن مالک و عبدالله بن زبیر و ابوموسی اشعری رضی الله عنهم روایت است که می گويند: رسول الله صلى الله عليه وسلم فرمود: «لَوْ أنَّ لاِبْنِ آدَمَ وَادِيًا مِنْ ذَهَبٍ، أحَبَّ أَن يکونَ لَهُ وَادِيَانِ، وَلَن يَمْلأَ فَاهُ إِلاَّ التُّرَابُ، وَيَتُوبُ اللَّهُ عَلَى مَنْ تَابَ»: «اگر انسان يک دره ی پر از طلا داشته باشد، دوست دارد که صاحب دو دره ی طلا باشد و فقط خاک است که دهان انسان را پُر می كند؛ و هرکس توبه نمايد، الله توبه اش را می پذيرد».
عن عبد الله بن عباس وأنس بن مالك وعبد الله بن الزبير وأبي موسى الأشعري -رضي الله عنهم- أن رسول الله -صلى الله عليه وسلم- قال: «لو أن لابنِ آدمَ واديًا من ذَهَبٍ أَحَبَّ أن يكونَ له واديانِ، ولَنْ يملأَ فَاهُ إلا الترابُ، ويَتُوبُ اللهُ عَلَى مَنْ تَابَ».
شرح الحديث :
رسول الله صلی الله علیه وسلم خبر می دهد که اگر آدمی زاد دره ای پر از طلا داشته باشد، از حرصی که دارد و بخشی از سرشت او است، بازهم دوست دارد صاحب دره ی دیگری از طلا باشد؛ و همواره حریص و مشتاق دنیاست تا اینکه می میرد و شکمش از خاک قبرش پر می شود.