الحفيظ
الحفظُ في اللغة هو مراعاةُ الشيء، والاعتناءُ به، و(الحفيظ) اسمٌ...
از ابوهریره رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «مَنْ أَدْخَلَ فَرَسًا بَيْنَ فَرَسَيْنِ - يَعْنِي وَهُوَ لَا يُؤْمَنُ أَنْ يَسْبِقَ - فَلَيْسَ بِقِمَارٍ، وَمَنْ أَدْخَلَ فَرَسًا بَيْنَ فَرَسَيْنِ وَقَدْ أَمِنَ أَنْ يَسْبِقَ فَهُوَ قِمَارٌ»: «هرکس اسبی را با دو اسب دیگر که می خواهند با هم مسابقه دهند، وارد مسابقه کند - درحالی که از برنده شدن اسبش اطمینان نداشته باشد - این کار وی قمار نیست؛ اما اگر کسی اسب خود را در مسابقه ی دو اسب دیگر وارد کند درحالی که از برنده شدن اسبش اطمینان دارد، این کار وی قمار است».
شرح الحديث :
حدیث مذکور بیانگر این مهم است که هرکس اسبش را در مسابقه ی دو اسب دیگر وارد کند، درحالی که از برنده شدن اسبش اطمینان ندارد، در این صورت کار وی اشکالی ندارد چون احتمال برنده شدن اسب او یا دیگری وجود دارد. اما اگر اسبش را درحالی وارد مسابقه ی دو اسب دیگر کند که اطمینان دارد اسبش بر اسب های دیگر برنده می شود، این کار وی مصداق قمار حرام می باشد. حدیث مذکور ضعیف است. جمهور فقها وجود محلل را برای صحت مسابقه شرط می دانند؛ محلل عبارت است از صاحب اسب سوم که برای شرکت در مسابقه چیزی پرداخت نمی کند تا قرار داد مذکور از صورت قمار خارج شود.