الحفي
كلمةُ (الحَفِيِّ) في اللغة هي صفةٌ من الحفاوة، وهي الاهتمامُ...
از انس بن مالک رضی الله عنه روایت است که می گويد: از رسول الله ﷺ شنيدم که می فرمود: «قال اللَّه تعالى: يَا ابْنَ آدَمَ إِنَّكَ مَا دَعوْتَني وَرَجوْتَني غَفَرْتُ لَكَ عَلى ما كَانَ مِنكَ ولا أُبَالِي، يا ابنَ آدم، لَوْ بَلغَتْ ذُنُوبُكَ عَنَانَ السماء، ثم اسْتَغْفَرْتَني غَفَرتُ لَك، يَا ابْنَ آدَم، لَو أَتَيْتَني بِقُرابٍ الأَرْضِ خطايا، ثُمَّ لَقِيْتَني لا تُشْرِكُ بِي شَيْئًا، لأَتَيْتُكَ بِقُرَابِهَا مَغْفِرَةً»: «الله متعال می فرمايد: ای فرزند آدم، تا وقتی که مرا بخوانی و به من اميدوار باشی، همه ی گناهانی را که از تو صادر شده، می بخشم و (به گناهانت) اهميت نمی دهم. ای فرزند آدم، اگر گناهانت به اندازه ای بزرگ و زياد باشد که به ابرهای آسمان برسد و سپس از من آمرزش بخواهی، تو را می بخشم و (به گناهانت) توجه نمی کنم. ای فرزند آدم، اگر درحالی به سوی من بيايی و با من ملاقات کنی که به پُریِ زمين گناه کرده ای، ولی هيچ چيز و هيچکس را شريکم نکرده باشی، من با همين اندازه مغفرت و آمرزش نزدت خواهم آمد».
شرح الحديث :
این حدیث بیانگر وسعت رحمت و بخشش و جود و کرم الله متعال است؛ و در آن اسباب حصول مغفرت و آمرزش بیان می گردد که عبارتند از دعا و طلب مغفرت؛ و این دو سبب وابسته به توحید هستند؛ بنابراین اگر کسی الله متعال را درحالی ملاقات کند که موحد باشد، دعا و طلب مغفرت وی برای او مفید خواهد بود؛ چون با وجود شرک، هیچ چیزی، نه دعا و نه هیچ عمل دیگری مفید نخواهد بود.