شرح الحديث :

در این حدیث ابن عمر رضی الله عنهما بیان می کند که وقتی رسول الله صلی الله علیه وسلم قصد سفر داشت و بر شترش سوار می شد، سه بار الله اکبر می گفت و پس از آن این دعای بزرگ را می خواند. دعایی که معانی زیاد و بزرگی به همراه دارد از جمله: پاک و منزه دانستن الله متعال از هر نقص و نیاز؛ جلب توجه بنده به نعمت هایی که الله متعال در اختیار او قرار داده است؛ برائت جستن انسان از اینکه قدرت و توانی داشته باشد که این نعمت ها را برای او میسر نماید؛ اعترافِ بازگشت به سوی الله؛ درخواست خیر و خوبی و فضل و تقوا و توفیق عملی از او که دوست دارد و آن را قبول می کند؛ توکل به الله متعال و سپردن امور به او؛ در این دعا از الله متعال می خواهد که خود و خانواده اش را حفظ کند و مشقت سفر را بر آنها آسان گرداند؛ و از بدی ها و ضرر و زیان هایی که در آن وجود دارد به الله پناه می برد. از اینکه از سفر باز گردد و خانواده یا مال و فرزندش را در مشکل و مصیبت ببیند. ابن عمر در روایت دیگری ذکر می کند که وقتی رسول الله ﷺ از سفر بازمی گشت، همین دعا را می خواند و این جملات را بر آن می افزود: «آيِبُونَ» یعنی ما دوستان و همراهان در سفر بازمی گردیم. «تَائِبُونَ» درحالی که از گناهان توبه کاریم «عَابِدُونَ» و عبادت گذاریم «لِرَبِّنَا حَامِدُونَ» و پروردگارمان را به خاطر سلامتی و بازگشت سپاسگذاریم. و بیان می کند که هرگاه رسول الله صلی الله علیه وسلم به مکان بلندی می رفت، الله اکبر می گفت؛ و به این ترتیب در برابر کبریا و بزرگی الله متعال تواضع و فروتنی می کرد سپس می فرمود: «لا إلهَ إِلا اللهُ وَحْدَهُ لا شَرِيكَ لَهُ» و اقرار می کرد که الله متعال در الوهیت و ربوبیت و اسماء و صفاتش یکتاست و یار و یاور دوستان و سربازانش می باشد.

ترجمة هذا الحديث متوفرة باللغات التالية

العربية الإنجليزية الفرنسية التركية الأردية الأندونيسية البوسنية الروسية الصينية