الحفيظ
الحفظُ في اللغة هو مراعاةُ الشيء، والاعتناءُ به، و(الحفيظ) اسمٌ...
از ابو موسی اشعری رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «إِنَّ الأشعَرِيينَ إِذَا أَرملُوا في الْغَزْوِ، أَو قَلَّ طَعَامُ عِيَالِهِم بالمَدِينَةِ، جَمَعُوا ما كَانَ عِندَهُم في ثَوبٍ وَاحد، ثُمَّ اقتَسَمُوهُ بَيْنَهُم في إِنَاءٍ وَاحِدٍ بالسَّويَّةِ، فَهُم مِنِّي وَأَنَا مِنهُم»: «هنگامی که توشه ی اشعری ها در جنگ تمام می شود يا زمانی که غذای شان در مدينه کاهش می يابد، هرچه دارند در پارچه ای جمع می کنند و سپس آن را با پيمانه ای به طور مساوی در ميان خود تقسيم می نمايند. آنها از من هستند و من از آنها هستم».
شرح الحديث :
اشعری ها قوم ابوموسی رضی الله عنه بودند که چون غذای شان کم می شد یا در جهاد فی سبیل الله بودند، غذاهایی را که داشتند جمع کرده و به صورت مساوی بین خود تقسیم می کردند؛ به همین دلیل از باب شرف و محبت، استحقاق نسبت یافتن به رسول الله صلی الله علیه وسلم را یافتند؛ و رسول الله صلی الله علیه وسلم در این اخلاق نیک و بزرگ که با ایثار و اطاعت همراه بود، موید ایشان و بر راه و روش آنان بود.