فضل العناية بالقرآن
از ابوموسی اشعری رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلى الله عليه وسلم فرمودند: «تَعَاهَدُوا هَذَا القُرْآنَ، فَوَالَّذِي نَفْسُ مُحَمَّدٍ بِيَدِهِ لَهُوَ أشَدُّ تَفَلُّتاً مِنَ الإبلِ فِي عُقُلِهَا»: «در حفظ اين قرآن (با مداومت بر تلاوتش) بکوشيد؛ سوگند به ذاتی که جانِ محمد در دستِ اوست، قرآن از شتری که زانويش بسته باشد، فرّارتر است (و از حافظه ی انسان می گريزد)».
عن أبي موسى الأشعري -رضي الله عنه- عن النبي -صلى الله عليه وسلم- قال: «تعاهدوا هَذَا القُرْآنَ، فَوَالَّذِي نَفْسُ مُحَمَّدٍ بِيَدِهِ لَهُوَ أشَدُّ تَفَلُّتاً مِنَ الإبلِ فِي عُقُلِهَا». .
شرح الحديث :
«تَعَاهَدُوا القُرْآنَ» یعنی بر قرائت و تلاوت قرآن پایبندی داشته و مواظبت کنید. و «تَفَلُّتاً» به معنای «تخلصاً»: «رهایی» می باشد. و «عُقُلِ» جمع عقال به معنای ریسمانی است که با آن شتر را از قسمت زانویش می بندند. قرآنی که در قلب انسان جای می گیرد، به شتری تشبیه شده که زانویش بسته است و قصد فرار دارد. الله متعال با لطف و رحمت خود، نعمت بزرگ حفظ قرآن را نصیب حافظان آن می کند، لذا شایسته ی هر حافظ قرآنی است که از این حفظ مراقبت و مواظبت نماید و در این زمینه با برنامه پیش رفته و روزانه بخشی از قرآن را تلاوت داشته باشد تا حفظش را فراموش نکند؛ اما کسی که بدون کوتاهی در مراقبت از حفظ خود، قرآن را از یاد ببرد، زیانی متوجه او نمی شود؛ اما کسی که در این زمینه کوتاهی نموده و غفلت کند، بعد از اینکه الله متعال چنین نعمت بزرگی را نصیب او کرده است، ترس مجازاتِ او وجود دارد؛ بنابراین شایسته این است که با تلاوت قرآن، نسبت به حفظ آن حریص باشیم تا جای آن در قلب ما خالی نشود؛ و همچنین با عمل به قرآن در حفظ آن کوشا باشیم چون عمل به چیزی منجر به حفظ و بقای آن می شود.