اللطيف
كلمة (اللطيف) في اللغة صفة مشبهة مشتقة من اللُّطف، وهو الرفق،...
از ابن عباس رضی الله عنهما روایت است که رسول الله ﷺ فرمودند: «مَنْ عَادَ مَرِيضاً لَمْ يَحْضُرْهُ أجَلُهُ، فقالَ عِنْدَهُ سَبْعَ مَرَّاتٍ: أسْأَلُ اللهَ العَظيمَ، رَبَّ العَرْشِ العَظيمِ، أنْ يَشْفِيَكَ، إِلا عَافَاهُ اللهُ مِنْ ذَلِكَ المَرَضِ»: «هرکس به عيادتِ بيماری برود که زمانِ مرگش نرسيده باشد و هفت بار نزدِ او بگويد: «أسْأَلُ اللهَ العَظيمَ، رَبَّ العَرْشِ العَظيمِ، أنْ يَشْفِيَكَ»: «از اللهِ بزرگ، پروردگارِ عرشِ بزرگ می خواهم که تو را شِفا دهد» قطعا الله متعال مريض مذکور را از آن بيماری بهبود می بخشد».
شرح الحديث :
حدیث ابن عباس رضی الله عنهما به این معناست که اگر کسی به عیادت بیماری برود که اجلش فرانرسیده و در بیماری وفات نیست و هفت بار این ذکر و دعا را بخواند: «أسْأَلُ اللهَ العَظيمَ، رَبَّ العَرْشِ العَظيمِ، أنْ يَشْفِيَكَ» الله متعال او را از این بیماری شفا می دهد. و این در صورتی است که اجل وی در این بیماری نبوده باشد؛ اما اگر اجل وی فرا رسیده باشد هیچ دارو و درمان و رقیه شرعی سودی به حال وی ندارد چنانکه الله متعال می فرماید: «وَلِكُلِّ أُمَّةٍ أَجَلٌ فَإِذَا جَاء أَجَلُهُمْ لاَ يَسْتَأْخِرُونَ سَاعَةً وَلاَ يَسْتَقْدِمُونَ» [اعراف: 34] «هر امتی اَجَلی دارد؛ و هنگامی که اجل شان به سر آید، نه لحظه ای [از آن] تأخیر می کنند و نه [بر آن] پیشی می گیرند».