شرح الحديث :

رسول الله صلی الله علیه وسلم الاغی را دید که صورتش داغ شده بود، پس این کار را ناپسند شمرد. داغ کردن برای نشانه گذاری حیوان بود، چنانکه هر قبیله ای داغ گذاری مشخصی داشت؛ داغ گذاری قبیله ای به صورت مربع شکل و داغ گذاری دیگری به صورت دایره و آن یکی به صورت هلالی بوده است تا به این صورت وجه تمایزی بین حیوانات هر قبیله باشد. مهم این است که هر قبیله داغ گذاری مشخصی داشته است. این کار باعث می شد حیوان هر قبیله مشخص باشد و در صورت گم شدن، داغِ مشخصِ قبیله ای را که به آن تعلق دارد به همراه داشته باشد تا وقتی پیدا شد به قبیله ی مذکور باز گردانده شود. گوینده ی این سخن: «به الله سوگند که من فقط جايی را داغ می کنم که از صورت حيوان دور باشد» عباس بن عبدالمطلب رضی الله عنه می باشد. چنانکه در روایت ابن حبان در صحیحش از ابن عباس رضی الله عنه آمده که: عباس صورت شتر یا حیوانی را داغ کرده بود؛ چون رسول الله صلی الله علیه وسلم آن را دید، خشمگین شد؛ این بود که عباس گفت: از این پس فقط در ما تحت حیوان داغ گذاری می کنم. لذا داغ گذاری را در کپل حیوان انجام می داد. و به این ترتیب بعد از دانستن نهی مذکور، سوگند خورد هیچ الاغی را داغ گذاری نکند مگر در دورترین بخش بدن آن از صورتش؛ و در روایت ابن حبان آمده است: «از این پس فقط در ما تحت حیوان داغ گذاری می کنم. لذا داغ گذاری را در کپل حیوان انجام می داد». سپس دستور داد الاغش را در قسمت کپل هایش داغ گذاری کنند. چون دم حیوان روی ران هایش را می گیرد. نووی رحمه الله می گوید: «برای داغ گذاری مستحب است که گوش های گوسفند و بیخ ران های گاو و شتر داغ شود. چون محل سخت و محکمی است و درد کمتری را به همراه دارد و موهای این قسمت کمتر است و داغ شدگی مشخص می باشد. و فایده ی داغ کردن متمایز نمودن حیوانات از یکدیگر می باشد». و عباس رضی الله عنه اولین کسی بود که در ناحیه ی کپل های حیوان داغ گذاری کرد.

ترجمة هذا الحديث متوفرة باللغات التالية

العربية الإنجليزية التركية الأندونيسية البوسنية البنغالية الصينية