پژوهشی مختصر است درباره میزان اطلاع اموات از رخدادها دنیا و تلاشی است برای رد بدعتهایی همچون خواندن قرآن بر مردگان و تلقیندادن آنان هنگام خاکسپاری و سخنگفتن با آنان. توسل به ائمه و بزرگانِ متوفی برای حل مشکلات دنیوی، گناهِ بیلذت و بدعت شرکآمیزی است که جامعه شیعیان بدان آلوده است و متأسفانه جایگزین نام و یاد خداوند متعال شده است. نویسنده در این اثر، آیات هدایتگر الهی را مبنای پژوهش و استدلال خود قرار داده است. وی در آغاز به خرافة سلامدادن به مردگان میپردازد. بدین شکل که در آغاز، معنی سلام را شرح میدهد و به این سئوال پاسخ میگوید که آیا مردگانِ بیجان میشنوند. او پس از نقل داستان حضرت عُزیر و تفسیر نتایج آن، میزان آگاهی انبیای الهی از دنیا و مردمانش را بررسی نموده و آنگاه هدف قیامت و حیات پس از مرگ را تشریح میکند. فصل پایانی کتاب، اثبات عذاب قبر براساس آیات قرآن کریم است.