شرح الحديث :

حدیث مذکور بیانگر این مهم است که مسلمانان باید متحد و یکپارچه بوده و در برابر دشمنان شان انسجام داشته باشند؛ پراکنده نشوند و پشت هم را خالی نکرده و یاری یکدیگر را ترک نکنند؛ چراکه همگی یک گروه هستند و موضع آنها علیه دشمنان شان یکسان است. الله متعال می فرماید: «وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا وَلَا تَفَرَّقُوا» [آل عمران: 103] «و همگی به ریسمان الله [= دین الله] چنگ زنید و پراکنده نشوید». و الله متعال می فرماید: «لَا تَنَازَعُوا فَتَفْشَلُوا وَتَذْهَبَ رِيحُكُمْ» [انفال: 46] «و با یکدیگر کشمکش نکنید که سست می شوید و [توان و] اقتدارتان از بین می رود». چنانکه جان مومنان و مسلمانان در دیه و قصاص تفاوتی با هم ندارد و در این زمینه کسی برتر از دیگری نیست و نسب و شرف و بزرگی و مذهب در این مورد تاثیری ندارد؛ همگی مسلمانان در برابر این حق و واجب شرعی یکسان هستند. همچنین بیانگر این مهم است که اگر یک مسلمان کافری را امان دهد، رعایت امان وی بر سایر مسلمانان واجب است و باید امان وی را محترم بدانند؛ و نقض و هتک حرمت به عهد و پیمان وی جایز نیست. همچنین در این حدیث آمده که چون سریه ای به حمایت و پشتیبانی لشکر مسلمانان غنیمتی به دست آورد، غنیمت به دست آمده هم سهم آن دسته ی نظامی و هم سهم دورترین فرد حاضر در لشکر مسلمانان از کفار می باشد؛ چون با حمایت و پشتیبانی آنها بوده که غنیمت به دست آمده است؛ و آنچه در بیت المال قرار می گیرد مانند فیء (غنیمتی که بدون جنگ به دست آید) برای همه ی آنها می باشد؛ چه آنان که به دشمن نزدیک بودند و چه آنان که در فاصله ی بیشتری از دشمن قرار داشتند؛ هرچند سبب به دست آمدن غنیمت کسانی باشند که به دشمن نزدیک تر بوده اند.

---

ترجمة هذا الحديث متوفرة باللغات التالية

العربية الإنجليزية الفرنسية البوسنية الروسية