البحث

عبارات مقترحة:

الأول

(الأوَّل) كلمةٌ تدل على الترتيب، وهو اسمٌ من أسماء الله الحسنى،...

الجبار

الجَبْرُ في اللغة عكسُ الكسرِ، وهو التسويةُ، والإجبار القهر،...

الحميد

(الحمد) في اللغة هو الثناء، والفرقُ بينه وبين (الشكر): أن (الحمد)...

از عبدالله بن عمرو رضی الله عنهما روایت است که رسول الله فرمودند: «مَنْ قَتَلَ مُعَاهَدًا لَمْ يَرَحْ رَائِحَةَ الْجَنَّةِ، وَإِنَّ رِيحَهَا تُوجَدُ مِنْ مَسِيرَةِ أَرْبَعِينَ عَامًا»: «هركس فرد معاهدی (كافری كه با مسلمانان عهد و پيمان بسته است) را بكشد، بوی بهشت به مشامش نمی رسد؛ حال آنكه بوی بهشت از مسافت چهل سال راه به مشام می رسد».

شرح الحديث :

حدیث مذکور بیانگر این مهم است که هرکس فرد معاهدی را به نا حق بکشد، الله متعال به او اجازه ی ورود به بهشت نمی دهد حال آنکه بوی بهشت از مسافت چهل سال راه احساس می شود. و این دلالت بر دوری بهشت از چنین کسی می کند. و این بیانگر حرص اسلام به حفاظت از جان معاهدان و ذمیانی است که خون شان محفوظ و مصون می باشد؛ و کشتن آنها به نا حق از گناهان کبیره است. معاهد عبارت است از کافری که با عهد و پیمان و امان وارد دارالاسلام می شود یا اینکه از اهل ذمه می باشد.


ترجمة هذا الحديث متوفرة باللغات التالية