Ang kabutihang kinalulugdan sa ganang kay Allāh ay hindi ang payak na pagharap sa dako ng silangan o kanluran at ang pagbalik-balik doon, bagkus ang kabutihang lubos na kabutihan ay nasa sinumang sumampalataya kay Allāh bilang nag-iisang Diyos, sumampalataya sa Araw ng Pagbangon, sa lahat ng mga anghel, sa lahat ng mga kasulatang ibinaba, at sa lahat ng mga propeta nang walang pagtatangi-tangi; gumugol ng salapi, sa kabila ng pagkaibig dito at sigasig dito, sa mga may pagkakamag-anak sa kanya, sa sinumang nawalan ng ama bago nagbinata o nagdalaga, sa mga may pangangailangan, sa estrangherong naputulan dahil sa paglalakbay ng ugnayan sa mag-anak nito at bayan nito, sa mga dumanas ng pangangailangang nag-oobliga sa panghihingi sa mga tao, at sa paggugol ng salapi alang-alang sa pagpapalaya sa mga alipin at mga bihag; nagpanatili ng dasal sa pamamagitan ng pagsasagawa rito nang lubos ayon sa iniutos ni Allāh; nagbayad ng zakāh na isinasatungkulin; mga tumutupad sa tipan nila kapag nakipagtipan sila; at mga nagtitiis sa sandali ng karalitaan at kagipitan, sa sandali ng karamdaman, at sa oras ng katindihan ng labanan at hindi sila tumatakas. Ang mga nailarawang iyon sa mga katangiang ito ay ang mga nagpakatotoo kay Allāh sa pananampalataya nila at mga gawa nila. Ang mga iyon ay ang mga tagapangilag magkasala, na sumunod sa ipinag-utos sa kanila ni Allāh at umiwas sa sinaway sa kanila ni Allāh.