Ang mga tao noon ay kalipunang nag-iisa na mga nagkakasundo sa patnubay sa relihiyon ng ama nilang si Adan, hanggang sa nagpaligaw sa kanila ang mga demonyo kaya nagkaiba-iba sila sa pagiging mananampalataya at tagatangging sumampalataya. Kaya dahil doon, nagpadala si Allāh ng mga sugo bilang mga tagapagbalita ng nakagagalak sa mga alagad ng pananampalataya at pagtalima ng inihanda Niya para sa kanila na awa Niya, at bilang mga tagapagbabala sa mga alagad ng kawalang-pananampalataya ng ibinanta Niya para sa kanila na matindi sa parusa Niya. Nagpababa Siya kasama ng mga sugo ng mga kasulatan bilang naglalaman ng katotohanang walang duda roon upang humatol sila sa pagitan ng mga tao sa anumang nagkaiba-iba sila hinggil doon. Walang nagkaiba-iba hinggil sa Torah kundi ang mga binigyan ng kaalaman doon kabilang sa mga Hudyo matapos dumating sa kanila ang mga katwiran ni Allāh na ito ay katotohanan mula sa ganang Kanya, na hindi maaari sa kanila ang pagkakaiba-iba hinggil dito dala ng kawalang-katarungan mula sa kanila. Nagtuon si Allāh sa mga sumasampalataya sa pagkakilala ng patnubay palayo sa pagkaligaw ayon sa pahintulot Niya at pagnanais Niya. Si Allāh ay nagpapatnubay sa sinumang niloloob Niya tungo sa landasing tuwid na walang kabaluktutan doon. Ito ay ang daan ng pananampalataya.