الظاهر
هو اسمُ فاعل من (الظهور)، وهو اسمٌ ذاتي من أسماء الربِّ تبارك...
از فضل بن عباس رضی الله عنهما روایت است که می گوید: همانا فال گرفتن نه تو را به پيش برد و نه تو را باز گرداند.
فال گرفتنی از آن نهی شده و مصداق شرک است که حقیقت و ضابطه ی آن این باشد که انسان را به انجام کاری وادارد یا انسان با اعتماد به آن از کاری که تصمیمش را گرفته دست بکشد. بنابراین چون فال گرفتن انسان را از نیازی که عزم آن کرده باز دارد، مثلا او را از سفر کردن و مانند آن باز دارد، درواقع از مصادیق شرک است و با توکل بر الله در تضاد می باشد و دروازه ی ترس را به روی انسان می گشاید. مفهوم حدیث این است که هرکس فال گرفتن او را از تصمیمی که گرفته باز ندارد، ضرر و زیانی متوجه او نمی کند.