از انس بن مالک و ابوهریره رضی الله عنهما روایت است که می گویند: رسول الله صلی الله علیه وسلم در آنچه از پروردگار متعال نقل نموده، فرموده است که: الله متعال می فرماید: «إِذَا تَقَربَ العَبْدُ إلَيَّ شِبْراً تَقَربْتُ إِلَيْه ذِرَاعاً، وَإِذَا تَقَرَّبَ إلَيَّ ذِرَاعاً تَقَربْتُ مِنهُ بَاعاً، وِإذَا أتَانِي يَمشي أتَيْتُهُ هَرْوَلَةً»: «اگر بنده يک وجب به من نزديک شود، من يک ذراع (فاصله ی ساعد تا آرنج) به او نزديک می شوم و اگر يک ذراع به من نزديک گردد، من به اندازه ی يک باع (فاصله ی باز کردن دو دست) به او نزديک می شوم؛ اگر قدم زنان به سوی من بيايد، من دوان دوان به سويش می آیم».
شرح الحديث :
هرکس با عبادات و طاعاتِ ولو اندک به الله متعال نزدیکی جوید، الله متعال با پاداش و اکرام چند برابر از او پذیرایی می کند و هر چه این بنده در طاعت و بندگی بیفزاید، الله متعال به پاداش و ثواب می افزاید و خیلی زود رحمت و فضل خود را شامل حال او می کند. این تفسیر بر این مبناست که این حدیث از احادیث صفات نیست و بسیاری از اهل سنت و جماعت که قائل به اثبات صفات هستند، مانند ابن تیمیه همین دیدگاه را دارند. اما گروه دیگری صفت هروله (دوندگی) را برای الله ثابت می دانند و می گویند نباید در کیفیت و چگونگی آن تعمق نمود.