أحكام ومسائل الحج والعمرة
از عبدالله بن عباس رضی الله عنهما روایت است که می گوید: روز عرفه با پيامبر صلى الله عليه وسلم از عرفات به راه افتادم. پيامبر صلى الله عليه وسلم از پُشت سرش سر و صدای زدن و راندن شترها را شنيد. با تاريانه اش به سوی آن مردم اشاره کرد و فرمود: «يَا أَيُّهَا النَّاسُ، عَلَيكُم بِالسَّكِينَةِ، فَإِنَّ البِرَّ لَيسَ بِالإيضَاعِ»: «ای مردم، آرامش را حفظ کنيد؛ زيرا نيکی به عجله کردن - و تند راندن شترها - نيست».
عن عبد الله بن عباس -رضي الله عنهما- قال: دَفَعَ النبيُّ -صلَّى الله عليه وسلَّم- يومَ عَرَفَة فَسَمِعَ النبيُّ -صلَّى الله عليه وسلَّم- وَرَاءَهُ زَجْرًا شَدِيدًا وَضَربًا وَصَوتًا لِلإِبِل، فَأَشَارَ بِسَوطِهِ إِلَيهِم، وقال: «يَا أَيُّهَا النَّاسُ، عَلَيكُم بِالسَّكِينَةِ، فَإِنَّ البِرَّ لَيسَ بِالإيضَاعِ».
شرح الحديث :
رسول الله صلی الله علیه وسلم از عرفات به راه افتاد که صدای شدیدی از پشت سر شنید؛ و آن سر و صدای زدن و راندن شترها بود؛ این صحنه تصویری از عادت های مردم در زمان جاهلیت بود؛ آنها در روزگار جاهلیت هنگامی که از عرفات به راه می افتادند، به شدت سرعت می گرفتند تا قبل از تاریک شدن هوا به مقصد برسند؛ و به همین دلیل شترها را به شدت می زدند و می راندند؛ این بود که رسول الله صلی الله علیه وسلم با شلاق خود به سوی آنها اشاره نموده و فرمود: ای مردم، آرامش خود را حفظ کنید که خیر و نیکی با شتاب و حرکت سریع به دست نمی آید.