فضل العناية بالقرآن
از عبدالله بن مسعود رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «بِئْسَ مَا لأَحَدِهِمْ أَنْ يَقُولَ: نَسِيتُ آيَةَ كَيْتَ وَكَيْتَ، بَلْ نُسِّيَ، وَاسْتَذْكِرُوا الْقُرْآنَ، فَإِنَّهُ أَشَدُّ تَفَصِّيًا مِنْ صُدُورِ الرِّجَالِ مِنَ النَّعَمِ»: «چقدر بد است برای كسی كه می گويد: فلان و فلان آيه را فراموش كرده ام. بلكه فراموش می شود. قرآن را زياد تلاوت كنيد زيرا قرآن، سريع تر از فرار كردن شتر، از سينه ی مردم می گريزد».
عن عبد الله بن مسعود -رضي الله عنه- قال: قال النبي -صلى الله عليه وسلم-: «بِئْسَ ما لأحَدِهم أنْ يقول نَسِيتُ آيةَ كَيْتَ وكَيْتَ، بل نُسِّيَ، واستذكِروا القرآن، فإنه أشدُّ تَفَصِّيًا مِن صدور الرِّجال من النَّعَم».
شرح الحديث :
در این حدیث رسول الله صلی الله علیه وسلم کسی را که می گوید: فلان و فلان آیه را فراموش کردم، نکوهش می کند، زیرا این سخن نشان از تساهل و غفلت در مراقبت از حفظ قرآن دارد؛ بلکه وی دچار فراموشی شده است، یعنی: بخاطر تساهل و کوتاهی در تکرار قرآن، با فراموشی آن مجازات شده است. سپس رسول الله صلی الله علیه وسلم به مواظبت و استمرار بر تلاوت و تکرار و مدارسه ی قرآن فرمان می دهد؛ زیرا قرآن زودتر از شتر، از سینه های مردم می رود. دلیل ذکر شتر این است که شتر بیش از تمام حیوانات اهلی، اهل فرار و گریز است و دست یافتن به شتر پس از فرار کردن آن بسیار مشکل است.