حد السرقة
از ابو امیه مخزومی رضی الله عنه روایت است که دزدی نزد رسول الله صلی الله علیه وسلم آورده شد که به دزدی خود اعتراف کرده بود اما چیزی که دزدیده بود همراهش نبود؛ بنابراین رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «ما إِخَالُك سرقتَ»: «گمان نمی کنم تو دزدی کرده باشی». اما او دو یا سه بار گفت: بله دزدی کرده ام. بنابراین به قطع دست وی امر شد. و او را آوردند و رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود: «اسْتَغْفِرِ اللَّهَ وَتُبْ إِلَيْهِ»: «از الله متعال طلب مغفرت کن و به سوی او توبه کن». آن شخص گفت: از الله طلب مغفرت و آمرزش می کنم و به سوی او توبه می نمایم. آنگاه سه بار رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود: «اللَّهُمَّ تُبْ عَلَيْهِ»: «یا الله توبه ی او را بپذیر».
عن أبي أمية المخزومي -رضي الله عنه- أن النبي -صلى الله عليه وسلم- أُتِيَ بلِصٍّ قد اعتَرَف اعترافًا ولم يوجد معه متاع، فقال رسول الله -صلى الله عليه وسلم-: «ما إِخَالُك سرقتَ»، قال: بلى، فأعاد عليه مرتين أو ثلاثًا، فأمر به فَقُطع، وجِيء به، فقال: «استغفِرِ الله وتُب إليه» فقال: أستغفرُ الله وأتوب إليه، فقال: «اللهم تب عليه» ثلاثا.
شرح الحديث :
مردی دزدی نموده و به دزدی خود اعتراف می کند و رسول الله صلی الله علیه وسلم جهت اطمینان یافتن از این مساله به او می گوید: گمان نمی کنم دزدی کرده باشی؛ و این جمله را تکرار می کند. وقتی دزد مذکور اعتراف خود را تکرار می کند، رسول الله صلی الله علیه وسلم اطمینان پیدا می کند که وی دزدی کرده است؛ بنابراین به قطع دست وی دستور می دهد. سپس او را می آورند و رسول الله صلی الله علیه وسلم به وی دستور می دهد به سوی الله توبه کند و او هم اطاعت می کند. و پس از آن رسول الله صلی الله علیه وسلم برای وی دعا می کند توبه اش پذیرفته شود. این حدیث نزد فقها اصلی در تلقین اقرار و اعتراف دزد به دزدی، برای یک یا دو بار می باشد.