محظورات الإحرام
از عبدالله بن عباس رضی الله عنهما روایت است که می گوید: شخصی هنگام وقوف در عرفات از سوار خود بر زمين افتاد و گردنش شكست (و وفات كرد). پس رسول الله صلى الله عليه وسلم فرمود: «اغْسِلُوهُ بِمَاءٍ وَسِدْرٍ، وَكَفِّنُوهُ فِي ثوْبَيْنِ، وَلا تُحَنِّطُوهُ، وَلا تُخَمِّرُوا رَأْسَهُ، فَإِنَّهُ يُبْعَث يَوْمَ الْقِيَامَةِ مُلَبِّيًا»: «او را با آب و سدر غسل دهيد و در دو پارچه كفن كنيد و مواد خوشبو نزنيد و سرش را نپوشانيد. زيرا او روز قيامت لبيك گويان برانگيخته می شود».
عن عبد الله بن عباس -رضي الله عنهما- قال: «بينما رجل واقف بِعَرَفَةَ، إذ وقع عن راحلته، فَوَقَصَتْهُ -أو قال: فَأوْقَصَتْهُ- فقال رسول الله -صلى الله عليه وسلم-: اغْسِلُوهُ بماء وسدر، وكَفِّنُوهُ في ثوبيه، ولا تُحَنِّطُوهُ، ولا تُخَمِّرُوا رأسه؛ فإنه يُبْعَثُ يوم القيامة مُلبِّياً».
شرح الحديث :
مردی از صحابه که احرام داشت و سوار بر شترش مشغول وقوف در عرفات بود، از آن افتاد و گردنش شکست و به همین دلیل هم وفات یافت؛ این بود که رسول الله صلی الله علیه وسلم به صحابه دستور داد وی را همچون دیگران با آب و سدر غسل داده و در ازار و ردایی کفن کنند که با آنها احرام بسته است؛ تا اینکه آثار احرام و عبادت بر او باقی باشد؛ و آنها را از خوشبو کردن وی و پوشاندن سرش نهی کرد و حکمتش را بیان داشت؛ اینکه الله متعال او را در همان حالتی مبعوث می گرداند که وفات کرده است، با تلبیه که شعار حج است.