البحث

عبارات مقترحة:

القيوم

كلمةُ (القَيُّوم) في اللغة صيغةُ مبالغة من القِيام، على وزنِ...

البر

البِرُّ في اللغة معناه الإحسان، و(البَرُّ) صفةٌ منه، وهو اسمٌ من...

الباطن

هو اسمٌ من أسماء الله الحسنى، يدل على صفة (الباطنيَّةِ)؛ أي إنه...

از عبدالله بن عباس رضی الله عنهما روایت است که می گوید: شخصی هنگام وقوف در عرفات از سوار خود بر زمين افتاد و گردنش شكست (و وفات كرد). پس رسول الله فرمود: «اغْسِلُوهُ بِمَاءٍ وَسِدْرٍ، وَكَفِّنُوهُ فِي ثوْبَيْنِ، وَلا تُحَنِّطُوهُ، وَلا تُخَمِّرُوا رَأْسَهُ، فَإِنَّهُ يُبْعَث يَوْمَ الْقِيَامَةِ مُلَبِّيًا»: «او را با آب و سدر غسل دهيد و در دو پارچه كفن كنيد و مواد خوشبو نزنيد و سرش را نپوشانيد. زيرا او روز قيامت لبيك گويان برانگيخته می شود».

شرح الحديث :

مردی از صحابه که احرام داشت و سوار بر شترش مشغول وقوف در عرفات بود، از آن افتاد و گردنش شکست و به همین دلیل هم وفات یافت؛ این بود که رسول الله صلی الله علیه وسلم به صحابه دستور داد وی را همچون دیگران با آب و سدر غسل داده و در ازار و ردایی کفن کنند که با آنها احرام بسته است؛ تا اینکه آثار احرام و عبادت بر او باقی باشد؛ و آنها را از خوشبو کردن وی و پوشاندن سرش نهی کرد و حکمتش را بیان داشت؛ اینکه الله متعال او را در همان حالتی مبعوث می گرداند که وفات کرده است، با تلبیه که شعار حج است.


ترجمة هذا الحديث متوفرة باللغات التالية