الأذكار التي تقال في أوقات الشدة
از ابن عباس رضی الله عنهما روایت است که رسول الله صلى الله عليه وسلم هنگام اندوه و پريشانی می گفت: «لا إلهَ إِلاَّ اللهُ العَظِيمُ الحَليمُ، لا إلهَ إِلاَّ اللهُ رَبُّ العَرْشِ العَظيمِ، لا إلهَ إِلاَّ اللهُ رَبُّ السَّمَاواتِ، وَرَبُّ الأَرْضِ، وَرَبُّ العَرْشِ الكَرِيمِ»: «هيچ معبود برحقی جز الله بردبار وجود ندارد؛ هيچ معبود راستينی جز الله، پروردگار عرش بزرگ وجود ندارد؛ هيچ معبود برحقی جز الله، پروردگار آسمان ها و زمين و پروردگار عرش گران قدر وجود ندارد».
عن عبد الله بن عباس -رضي الله عنهما- أن رسول الله -صلى الله عليه وسلم- كان يقول عند الكرب: «لا إله إلا الله العظيم الحليم، لا إله إلا الله رب العرش العظيم، لا إله إلا الله ربُّ السماوات، وربُّ الأرض، ورب العرش الكريم» .
شرح الحديث :
حدیث مذکور بر این مساله دلالت دارد که غم و اندوه را کسی جز الله متعال از بین نمی برد؛ و چون بنده ی مومن کلمات مذکور در روایت را به هنگام ترس و اندوه بگوید، الله متعال آرامش و امنیت را به او هدیه می کند و از سختی ها می کاهد؛ چرا که ذکر الله بر هیچ امر سخت و دشواری برده نمی شود مگر اینکه آن را آسان می گرداند؛ و مشقت و سختی و اندوه را از بین برده و برطرف نموده و گشایش به دنبال دارد. اما حکمت از ذکر «الحلیم» این است که غالبا اندوه مومن در اثر کوتاهی در عبادت یا غفلت در حالت هایی می باشد؛ و این ذکر با امید عفو و بخشش همراه بوده و کاهنده ی غم و اندوه می باشد.