بعد از این درد و دلتنگی، آرامش و اطمینانی بر شما نازل فرمود، به این صورت که گروهی از شما را – که وعدۀ الله را باور داشتند- را به‌سبب اطمینان و آرامشی که در دل‌های‌شان بود خواب سبکی در برگرفت، و گروهی دیگر که نه اطمینانی به آنها رسید و نه خوابی سبک، همان منافقان هستند که هیچ اندوهی جز سلامتی خودشان ندارند، پس آنها در اضطراب و ترس به سر می‌برند، و به الله گمان بد دارند، این گمان که الله به رسولش یاری نمی‌رساند و بندگانش را تقویت نمی‌کند، همانند ظن اهل جاهلیت که الله را آن‌گونه که شایسته است نشناختند، این منافقان به‌خاطر جهل به الله می‌گویند: خروج برای پیکار، هیچ حق انتخابی نداریم، و اگر اختیار داشتیم خارج نمی‌شدیم، - ای پیامبر- در پاسخ به آنها بگو: اختیار تمام امور به دست الله است، اوست که هرچه بخواهد مقدر می‌کند، و هرچه اراده کند حکم می‌گرداند، و او تعالی خروج شما را مقدر کرد. و این منافقان، از شک و بدگمانی‌ای که بر تو آشکار نمی‌کنند بر خویشتن می‌ترسند، چنان‌که می‌گویند: اگر حق انتخابی در خروج داشتیم، در این مکان نمی‌جنگیدیم، - ای پیامبر- در پاسخ به آنها بگو: اگر دور از مواضع قتل و مرگ، در خانه‌های‌تان بودید، به‌طور قطع کسانی از شما که الله بر قتل آنها حکم کرده است به‌سوی قتل‌گاه خویش خارج می‌شدند. و الله این حکم راصادر نکرده است مگر به این هدف که نیّات و اهداف قلبی شما را بیازماید، و ایمان و نفاق آن را متمایز سازد، و الله از آنچه در سینه‌های بندگانش وجود دارد آگاه است و ذره‌ای از آن بر او پوشیده نمی‌ماند.