القهار
كلمة (القهّار) في اللغة صيغة مبالغة من القهر، ومعناه الإجبار،...
از عبدالله بن عمر رضی الله عنهما روایت است که می گوید: رسول الله صلى الله عليه و سلم اسب های ورزيده را از "الحيفاء" تا "ثنية الوداع" دوانيد. و اسب هایی را که ورزيده نبودند، از ثنية الوداع تا مسجد بنی زُرَيق دوانيد. ابن عمر می گوید: من از جمله کسانی بودم که اسب دوانی کردند. سفیان می گوید: از "الحيفاء" تا "ثنية الوداع" پنج یا شش میل و از ثنية الوداع تا مسجد بنی زُرَيق یک میل فاصله بود.
شرح الحديث :
رسول الله صلى الله عليه و سلم آماده ی جهاد بود و اسباب آن را تدارک می دید و به این آیه عمل می کرد که می فرماید: «وَأَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ وَمِنْ رِبَاطِ الخَيْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدُوَّ اللَّهِ وَعَدُوَّكُمْ»: «و [ای مؤمنان، ] هر چه در توان دارید از نیرو و اسب های آماده [و جنگ افزار] بسیج كنید تا با این [تداركات]، دشمن الله و دشمن خویش را بترسانید». در این راستا اسب ها را ورزیده می کرد و به اصحابش دستور می داد با یکدیگر مسابقه دهند تا سوارکاری و حمله و عقب گرد در جنگ با اسب ها را بیاموزند و بیشترین مسیری را که هریک از اسب های ورزیده و غیر ورزیده طی می کنند بسنجد تا اینکه اسب ها هم تمرین کرده و بیاموزند و صحابه آماده ی جهاد باشند؛ به همین دلیل اسب های ورزیده یا «مضمرة» - اسب هایی که به صورت معتدل خورانده می شوند و به آنها گشنگی داده می شود تا قوی شوند – را حدود شش میل و اسب های غیر ورزیده یا «غیر مضمرة» را حدود یک میل می دوانید. و عبدالله بن عمر رضی الله عنه یکی از جوانانی است که در این کار شرکت دارد.