البحث

عبارات مقترحة:

الحليم

كلمةُ (الحليم) في اللغة صفةٌ مشبَّهة على وزن (فعيل) بمعنى (فاعل)؛...

المقيت

كلمة (المُقيت) في اللغة اسم فاعل من الفعل (أقاتَ) ومضارعه...

الحسيب

 (الحَسِيب) اسمٌ من أسماء الله الحسنى، يدل على أن اللهَ يكفي...

از عبدالله بن عمرو بن عاص رضی الله عنهما روایت است که رسول الله فرمودند: «مِنَ الْكبائِرِ شتْمُ الرَّجلِ والِدَيْه»: «يکی از گناهان کبيره اين است که شخصی به پدر و مادرش دشنام دهد». گفته شد: ای رسول خدا، آیا کسی به پدر و مادرش دشنام می دهد؟ فرمود: «نَعم، يَسُبُّ أَبا الرَّجُلِ، فيسُبُّ أَباه، ويسُبُّ أُمَّه، فَيسُبُّ أُمَّهُ»: «بله؛ به پدر کسی دشنام می دهد و او نيز در مقابل به پدرش دشنام می دهد؛ به مادر کسی دشنام می دهد و او در مقابل به مادرش دشنام می دهد».

شرح الحديث :

حدیث مذکور دلیلی بر بزرگی حق پدر و مادر می باشد و اینکه سبب اذیت و آزار و دشنام آنها شدن، از گناهان کبیره است؛ اگر سبب اذیت و آزار و دشنام و نفرین آنها شدن، چنین باشد طبعا لعنت کردن آنها به صورت مستقیم زشت تر و بدتر خواهد بود. بعد از اینکه رسول الله صلی الله علیه وسلم خبر می دهد که دشنام دادن به پدر و مادر از گناهان کبیره است، حاضران تعجب می کنند، چون بسیار بعید می دانند و در ذهن آنها نمی گنجد که کسی پدر و مادرش را مستقیما دشنام دهد؛ لذا رسول الله صلی الله علیه وسلم به ایشان خبر می دهد که این مساله با سبب شدن فرزندان برای دشنام دادن به پدر و مادر رخ می دهد؛ چنانکه کسی پدر و مادر دیگری را دشنام می دهد و او در پاسخ پدر و مادرش را دشنام می دهد. و به این ترتیب به طور غیر مستقیم پدر و مادر خود را دشنام می دهد.


ترجمة هذا الحديث متوفرة باللغات التالية