فضل الدعاء
از نعمان بن بشیر رضی الله عنهما روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «إِنَّ الدُّعَاءَ هُوَ الْعِبَادَةُ»: «دعا همان عبادت است». و در حدیث انس رضی الله عنه با این متن وارد شده است: «الدُّعَاءُ مُخُّ العِبَادَةِ»: «دعا مغز عبادت است».
عن النعمان بن بشير -رضي الله عنهما- عن النبي -صلى الله عليه وسلم- قال: «إن الدعاء هو العبادة». ومن حديث أنس -رضي الله عنه- بلفظ: «الدعاء مُخُّ العبادة».
شرح الحديث :
دعا همان عبادت است؛ بیانگر این مهم است که دعا و خواندن الله متعال اصل و اساس عبادتی است که بندگان به وسیله ی آن الله متعال را عبادت می کنند؛ چون هرگاه امید انسان از غیر الله قطع شود، اظهار عجز و ناتوانی کرده و با دعا تنها متوجه پروردگارش می شود و قلب وی به هیچکس و چیز دیگری توجه ندارد؛ و به این ترتیب به کمال الله تعالی اعتراف نموده و او را اجابت کننده می داند و اقرار می کند که الله متعال شنوا و نزدیک است و بر هر امری توانا؛ و همین است حقیقت عبادت و خلاصه ی توحید. اما اینکه می فرماید: «الدُّعَاءُ مُخُّ العِبَادَةِ» به این معناست که دعا اصل عبادت و روح آن است که عبادت جز با آن معنایی ندارد؛ چنانکه انسان بدون مغز هیچ کارایی ندارد.