التواب
التوبةُ هي الرجوع عن الذَّنب، و(التَّوَّاب) اسمٌ من أسماء الله...
از ابوسعيد خدری رضی الله عنه روایت است که می گويد: در سفری با رسول الله ﷺ همراه بوديم که مردی سوار بر شترش آمد و به چپ و راست نگاه می کرد. رسول الله ﷺ - از نگاهش دريافت که محتاج است و - فرمود: «مَنْ كَانَ مَعَهُ فَضْلُ ظَهرٍ فَليَعُدْ بِهِ عَلى مَنْ لا ظَهْرَ لَه، وَمَن كانَ لَهُ فَضْلٌ مِن زَاد، فَليَعُدْ بِهِ على مَن لا زَادَ لَهُ»: «هرکس سواریِ اضافه ای دارد، آن را به کسی بدهد که مرکبی ندارد؛ و هرکس آذوقه (توشه ی) اضافی دارد، آن را به کسی بدهد که بی توشه است». و انواع مال ها را ذکر نمود؛ درنتيجه اينگونه برداشت کرديم که هيچيک از ما حقّی در اموال مازاد بر نيازش ندارد.
شرح الحديث :
ابوسعید خدری رضی الله عنه یادآور می شود که در سفری همراه رسول الله صلی الله علیه وسلم بوده است که مردی سوار بر شترش آمده و به چپ و راست می نگرد تا چیزی بیابد و نیاز خود را برطرف کند. در این هنگام رسول الله صلی الله علیه وسلم می فرماید: «هرکس سواریِ اضافه ای دارد آن را به کسی صدقه کند که سواری به همراه ندارد؛ و هرکس غذای اضافه ای دارد، آن را به کسی صدقه کند که غذایی به همراه ندارد». راوی می گوید: گمان بردیم در آنچه افزون بر نیازمان با خود داریم، هیچ حقی نداریم.