الطيب
كلمة الطيب في اللغة صيغة مبالغة من الطيب الذي هو عكس الخبث، واسم...
از انس بن مالک رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «وَكَّلَ اللَّهُ بِالرَّحِمِ مَلَكًا، فَيَقُولُ: أَيْ رَبِّ نُطْفَةٌ، أَيْ رَبِّ عَلَقَةٌ، أَيْ رَبِّ مُضْغَةٌ، فَإِذَا أَرَادَ اللَّهُ أَنْ يَقْضِيَ خَلْقَهَا، قَالَ: أَيْ رَبِّ، أَذَكَرٌ أَمْ أُنْثَى، أَشَقِيٌّ أَمْ سَعِيدٌ، فَمَا الرِّزْقُ؟ فَمَا الأَجَلُ؟ فَيُكْتَبُ كَذَلِكَ فِي بَطْنِ أُمِّهِ»: «الله متعال مَلَکی را موکل رحم کرده است که می گوید: پروردگارا این نطفه است، پروردگارا این لخته ی خونی است، پروردگارا تکه گوشتی است؛ و چون الله متعال اراده ی خلق و آفرینش او کند، آن ملک می گوید: پروردگارا مذکر است یا مونث، رزق و روزی او چقدر است؟ و اجل او چه زمانی است؟ و اینچنین در شکم مادرش نوشته می شود».
رسول الله صلی الله علیه وسلم می فرماید: «وَكَّلَ اللَّهُ بِالرَّحِمِ مَلَكًا» یعنی الله متعال مَلَکی را مسئول رحم قرار داده است؛ و رحم محل رشد نوزاد در شکم مادرش می باشد. این ملک در مرحله ی اول می گوید: «أَيْ رَبِّ نُطْفَةٌ» یعنی پروردگارا، این نطفه است. و نطفه عبارت است از آب مرد؛ سپس مانند این جمله را در مرحله ی دوم می گوید: «أَيْ رَبِّ عَلَقَةٌ» یعنی پروردگارا، این لخته ی خونی است. و علقه به معنای خون غلیظ می باشد. و در مرحله ی سوم می گوید: «أَيْ رَبِّ مُضْغَةٌ» یعنی پروردگارا این تکه گوشتی است. و مضغه همان تکه گوشت است. و در روایت دیگری ذکر شده که مدت هریک از این مراحل، چهل روز می باشد. سپس رسول الله صلی الله علیه وسلم می فرماید: «فَإِذَا أَرَادَ اللَّهُ أَنْ يَقْضِيَ خَلْقَهَا» یعنی زمانی که الله متعال اراده ی خلق مضغه می کند که آخرین مراحل می باشد و خلقت و آفرینش آن را بعد از صد و بیست روز با نفح روح در آن امضا می کند - چنانکه در روایت دیگری آمده است - ملک مذکور می گوید: «أَيْ رَبِّ، أَذَكَرٌ أَمْ أُنْثَى»: پروردگارا، او را مذکر بنویسم یا مونث؟ «أَشَقِيٌّ أَمْ سَعِيدٌ»: آیا او را شقاوتمند و از دوزخیان بنویسم یا از سعادتمندان و بهشتیان؟ «فَمَا الرِّزْقُ؟»: رزق و روزی او اندک است یا زیاد و مقدار آن چقدر است؟ «فَمَا الأَجَلُ؟»: عمر او چقدر است؟ عمری طولانی دارد یا کوتاه؟ «فَيُكْتَبُ كَذَلِكَ فِي بَطْنِ أُمِّهِ»: و به این ترتیب ملک مذکور آنچه می پرسد چنانکه الله متعال امر می کند، می نویسد و این درحالی است که انسان هنوز در شکم مادرش می باشد.