الأيمان والنذور
از ابن عمر رضی الله عنهما روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم از نذر نهی کرده و فرمود: «إنَّ النَّذْرَ لا يَأْتِي بِخَيْرٍ وَإِنَّمَا يُسْتَخْرَجُ بِهِ مِنَ الْبَخِيلِ»: «نذر هيچ خيری برای انسان ندارد (و تقدير را تغيير نمی دهد) و تنها به وسيله ی آن چيزی از دست بخيل بيرون می آيد».
عن ابن عمر -رضي الله عنهما- عن النبي -صلى الله عليه وسلم- «أنه نهى عن النذر، وقال: إنّ النَّذْرَ لا يأتي بخير، وإنما يُسْتَخْرَجُ به من البخيل».
شرح الحديث :
رسول الله صلی الله علیه وسلم از نذر نهی می کند و علتش را همراه نبودن خیری با آن عنوان می کند. چون انسان با نذر کردن چیزی را بر خود واجب می کند که بر او واجب و لازم نیست؛ و ترس آن می رود که در ادای آن کوتاهی کند و گنهکار شود؛ و همچنین شامل معاوضه با الله متعال، با واجب نمودن عبادتی منوط به حصول مطلوب یا از بین رفتن امری ناخوشایند و مکروه می باشد. و چه بسا کسی چنین تصور کند که الله متعال باید خواسته ی وی را اجابت کند تا او را عبادت نماید؛ پناه بر الله؛ به این دلایل و دلایل دیگر، رسول الله صلی الله علیه وسلم از آن نهی کرده است؛ تا همه از این موارد سالم مانده و بخشش الله متعال را بدون هیچ شرط و مقابلی و بلکه با امید و دعا بخواهند. در نذر فایده ای نیست جز اینکه چیزی را از بخیل جدا می کند. چون فرد بخیل تنها به مواردی عمل می کند که انجام آن بر وی واجب باشد و حتما باید آنها را ادا نماید؛ و با عدم رضایت و ناخوشایندی آن را انجام می دهد و از اصل و اساس عمل، یعنی نیت نیکو و اشتیاق به پاداش الهی غافل است.