زندگی ساده و بیپیرایه خلفای راشدین را به تصویر میکشد. نویسنده میکوشد تا با شرح فضایل اخلاقی این بزرگواران، زندگی پر برکتشان را به عنوان الگوهایی شایسته برای مسلمانان مطرح نماید و روابط دوستانه و صمیمانه میان آنها را خاطر نشان سازد. وی با اشاره به حکایتهای متعدد تاریخی، نشان میدهد که این صحابه بزرگوار هیچگاه خواهان مقام و منصب نبوده و همواره دغدغه دیانت و امانتداری داشتند. همچنین، سادگی در سبک زندگی و خوراک و پوشاک آنان را به عنوان دلایل دیگری بر شأن و فضیلتشان توضیح میدهد.