شرح الحديث :

حدیث مذکور - البته با ملاحظه ی ضعف آن - بیانگر احکامی است که رسول الله صلی الله علیه وسلم امتش را متوجه آنها می کند. و بیان می کند که بعد از گرفته شدن فرزند از شیر مادرش و به پایان رسیدن دوران شیرخوارگی او، محرمیت به سبب رضاعت و شیرخوارگی جایگاهی ندارد؛ و بعد از بلوغ، اسم یتیم از روی فرد برداشته می شود؛ و آزاد کردن برده ای که انسان مالک نیست، اعتباری ندارد. و طلاق بدون نکاح صورت نمی گیرد و وفا کردن به سوگندی که با معصیتی چون قطع پیوند خویشاوندی همراه باشد، جایز نیست. و بعد از هجرت از صحرانشینی به خاطر الله، سکونت در صحرا و بیابان روا نیست. و بعد از فتح مکه، هجرتی از مکه و اطراف آن به مدینه نیست. و حدیث مذکور پذیرفتن شهادت نزدیکان و خویشاوندان در حق هم را ناروا می داند مانند شهادت دادن فرزند برای پدر و همسر برای شوهر و برده برای آقایش؛ و همچنین وفای به نذری را که با معصیت و نافرمانی همراه است، جایز نمی داند. و در ادامه بیان می کند که حج اسلام از بادیه نشین بعد از هجرتش ساقط نمی گردد هرچند پیش از این ده بار حج کرده باشد؛ همچنین از کودک بعد از بلوغش ساقط نمی گردد هرچند قبل از بلوغ ده بار حج کرده باشد و از برده بعد از آزادی وی ساقط نمی گردد، هرچند قبل از آزادی ده بار حج کرده باشد.

ترجمة هذا الحديث متوفرة باللغات التالية

العربية الإنجليزية الفرنسية التركية الأردية الأندونيسية البوسنية الروسية