الحافظ
الحفظُ في اللغة هو مراعاةُ الشيء، والاعتناءُ به، و(الحافظ) اسمٌ...
از انس بن مالک رضی الله عنه روایت است که رسول الله ﷺ به ابی بن کعب رضی الله عنه فرمود: «إِنَّ اللَّه عز وجل أَمَرَني أَنْ أَقْرَأَ علَيْك: [لَمْ يَكُنِ الَّذِينَ كَفَرُوا]»: «الله عز وجل به من دستور داده که اين سوره را برای تو بخوانم: [لَمْ يَكُنِ الَّذِينَ كَفَرُوا]». ابی رضی الله عنه پرسيد: آيا الله متعال نام مرا برد؟ رسول الله ﷺ فرمود: «نَعَمْ»: «بله». در نتيجه ابی رضی الله عنه گريست. و در روایتی آمده است: ابی شروع به گریستن کرد.
در این حدیث رسول الله صلی الله علیه وسلم به ابی رضی الله عنه خبر می دهد که الله عزوجل به ایشان امر نموده سوره ی بینه را بر ابی بخواند. ابی رضی الله عنه از این مساله تعجب کرده و شگفت زده می شود که چگونه چنین چیزی ممکن است؟ چون اصل این است که مفضول بر فاضل بخواند نه فاضل بر مفضول؛ وقتی ابی رضی الله عنه از این مساله اطمینان خاطر پیدا می کند و متوجه می شود که الله متعال اسم او را برده است، از روی شادی و خوشحالی می گرید که الله متعال اسم او را برده است.