الشاكر
كلمة (شاكر) في اللغة اسم فاعل من الشُّكر، وهو الثناء، ويأتي...
از عبدالله بن عمرو رضی الله عنهما روایت است که رسول الله ﷺ فرمودند: «لَيْسَ الْواصِلُ بِالمُكافئ، وَلكِنَّ الواصِلَ الَّذي إِذا قَطَعتْ رَحِمُهُ وصلَهَا»: «وصل کننده ی راستين پيوندِ خويشاوندی، کسی نيست که به خاطر ارتباطی که خويشاوندانش با او دارند، با آنها ارتباط برقرار می کند؛ بلکه کسی است که وقتی با او قطع رابطه می کنند، ارتباطش را با آنها حفظ می نمايد».
شرح الحديث :
اینکه رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «لَيْسَ الْواصِلُ بِالمُكافئ» یعنی انسان کامل در باب پیوند خویشاوندی و نیکی به نزدیکان و آشنایان کسی نیست که نیکی دیگران را با نیکی پاسخ دهد، بلکه وصل کننده ی واقعی و انسان کامل در این زمینه کسی است که چون دیگری با او قطع ارتباط کرد، پیوندش را دوباره برقرار نماید؛ حتی اگر به او بدی کرده باشد، بدی اش را با نیکی پاسخ دهد؛ چنین کسی وصل کننده واقعی پیوند خویشاوندی می باشد. بنابراین بر انسان واجب است که بر اذیت و آزار نزدیکان و همسایگان و دوستان و تمام کسانی که با آنها ارتباط دارد، صبر نموده و بر این صبر خود امید پاداش داشته باشد؛ در این صورت همواره الله متعال در برابر اذیت و آزارهای آنها یار و یاور او خواهد بود و او سودمند و آنها زیانمند می باشند. پیوند خویشاوندی در قالب بذل و بخشش مال و کمک نمودن و رفع ضرر و زیان و گشاده رویی و دعا برای آنها می باشد. و معنای جامع آن نیکی کردن به آنها در حد امکان و دفع شر از آنها به اندازه ی توان می باشد. اسلام در مورد پیوند خویشاوندی تاکید زیادی دارد مگر اینکه قطع ارتباط به سبب پیشگیری از تبعات بد ادامه ی ارتباط یا به دلیل تنبیه و بازداشتن دیگری از کاری باشد. مانند کسی که با خویشاوند خود به این امید قطع ارتباط می کند که وی به راه راست بازگردد و مخالفات دینی خود را ترک کند یا اینکه سبب قطع ارتباط وی ترس از این باشد که مبادا با ادامه ی ارتباط، رفتار نادرست و غیر شرعی آنها بر او و خانواده و افراد تحت تکفل وی تاثیر داشته و به آنها نیز سرایت کند.