الحفيظ
الحفظُ في اللغة هو مراعاةُ الشيء، والاعتناءُ به، و(الحفيظ) اسمٌ...
از انس بن مالک رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «لَمَّا عُرِجَ بي مَرَرْتُ بِقَومٍ لَهُمْ أظْفَارٌ مِنْ نُحَاسٍ يَخْمِشُونَ وُجُوهَهُمْ وَصُدُورَهُمْ؛ فَقُلْتُ: مَنْ هؤُلاءِ يَا جِبرِيلُ؟ قَالَ: هؤُلاءِ الَّذِينَ يَأكُلُونَ لُحُومَ النَّاسِ، وَيَقَعُونَ في أعْرَاضِهِمْ»: «وقتی به معراج رفتم از كنار گروهی گذشتم كه ناخن های مسی داشتند و چهره ها و سينه های شان را با آن می خراشيدند؛ گفتم: ای جبريل اينها چه كسانی هستند؟ گفت: اينان كسانی هستند كه گوشت مردم را می خورند و دست روی عزت و آبروی مردم می گذارند».
آنگاه که رسول الله صلی الله علیه وسلم در شب معراج به آسمان برده می شود، از کنار قومی می گذرد که بدن شان را با ناخن های مسی می خراشند؛ از دیدن آنها شگفت زده می شود و در مورد آنها و این کارشان از جبریل می پرسد؛ و جبریل خبر می دهد: آنان کسانی هستند که غیبت مردم می کنند و دست روی عزت و آبروی مردم گذاشته و به مردم بد و بیراه می گویند.