الحميد
(الحمد) في اللغة هو الثناء، والفرقُ بينه وبين (الشكر): أن (الحمد)...
از جویریه بنت حارث رضی الله عنها روایت است که می گوید: رسول الله صلی الله علیه وسلم به من فرمود: «لَقَدْ قُلْت بَعْدَك أَرْبَعَ كَلِمَاتٍ، لَوْ وُزِنَتْ بِمَا قُلْت مُنْذُ الْيَوْمِ لَوَزَنَتْهُنَّ: سُبْحَانَ اللَّهِ وَبِحَمْدِهِ، عَدَدَ خَلْقِهِ، وَرِضَا نَفْسِهِ، وَزِنَةَ عَرْشِهِ وَمِدَادَ كَلِمَاتِهِ»: «پس از تو، چهار کلمه گفته ام که اگر با آنچه تو در طول امروز گفته ای وزن شود، از آنها سنگين تر خواهد بود: "سُبْحَانَ الله وَبِحَمْدِهِ عَدَدَ خَلْقِهِ، وَرِضَا نَفْسِهِ، وَزِنَةَ عَرْشِهِ، وَمِدَادَ كَلِمَاتِهِ": "تسبيح و پاکى الله و ستايش او را به تعداد مخلوقات او، خشنودى او، وزن عرش او و جوهر سخنانش، بيان مى نمايم"».
جویریه رضی الله عنها خبر می دهد که رسول الله صلی الله علیه وسلم به هنگام نماز صبح ایشان را ترک نموده و به وقت چاشت نزد ایشان بازگشته و او را در حال ذکر دیده است؛ پس به او خبر داده که بعد از وی چهار کلمه بر زبان آورده که اگر با آنچه جویریه گفته مقایسه شود، در اجر و پاداش با آنها برابری خواهد کرد یا از نظر وزن سنگین تر خواهند بود؛ سپس رسول الله صلی الله علیه وسلم این کلمات را بیان می نماید: «سُبْحَانَ الله وَبِحَمْدِهِ عَدَدَ خَلْقِهِ، وَرِضَا نَفْسِهِ، وَزِنَةَ عَرْشِهِ، وَمِدَادَ كَلِمَاتِهِ» یعنی تسبیح و ستایش زیادی به اندازه ی تعداد مخلوقات که البته تعداد آنها را جز الله کسی نمی داند؛ تسبیح و ستایشی که الله متعال را راضی و خشنود گرداند و وزن آن - اگر محسوس باشد - به سنگینی عرش بوده و مستمر و دائمی و از بین نرفتی باشد.