شرح الحديث :

از عبدالله بن عبدالرحمن بن ابی صعصعه روایت است که ابوسعید خدری رضی الله عنه به وی می گوید: «إني أراك تحب الغنم والبادية = می بينم که تو به گوسفند و بيابان علاقه داری»؛ "البادیة" متضاد "الحاضرة" بوده و جمع آن "البواد" می باشد. «فإذا كُنْتَ في غنمك -أو بَادِيتِك- فَأذَّنْتَ للصلاةِ» یعنی هنگامی که اراده اذان دادن برای نماز نمودی؛ «فَارْفَعْ صوتك بِالنِّدَاءِ» صدای اذانت را بلند کن؛ و مراد از نداء، اذان است؛ زیرا تا جایی که صدای اذان شنیده شود و هر جن و انسان و موجود دیگری که صلاحیت شهادت دادن را دارد یا هر چیزی که صدای موذن را بشنود و لو اینکه آن چیز غیر عاقل و از جمله حیوانات باشد و نه از جمادات، روز قیامت به نفع او شهادت می دهد که وی از موذنان بوده است و به این ترتیب به فضل وی اعتراف نموده و ثوابش را بیان می دارند.

ترجمة هذا الحديث متوفرة باللغات التالية

العربية الإنجليزية الفرنسية التركية الأردية الأندونيسية البوسنية الروسية الصينية