از ابوخُبَيب، عبدالله بن زبير رضی الله عنهما روایت است که می گويد: (پدرم) زبير، روز «جمل» مرا به حضور خواست؛ (نزدش رفتم و) کنارش ايستادم. گفت: پسرم، هرکس که امروز کشته شود، يا ظالم است و يا مظلوم؛ من احساس می کنم که امروز مظلومانه کشته خواهم شد. بزرگ ترين نگرانیِ من، بدهی های من است؛ به نظر تو، آیا قرضِ ما چيزی از ثروت مان را باقی بگذارد؟ سپس افزود: فرزندم، اموال مان را بفروش و قرضِ مرا ادا کن. و به ثلث اموالش وصيت کرد و اينکه يک سوم اين ثلث، برای فرزندان عبدالله بن زبير باشد. و گفت: اگر پس از پرداختِ بدهی چيزی از مالِ مان باقی ماند، ثلث آن به فرزندان تو تعلق دارد. هشام می گويد: برخی از فرزندان عبدالله، مانند «خبيب» و «عبّاد»، هم سن و سال برخی از فرزندان زبير بودند که در آن زمان نُه پسر و نُه دختر داشت. عبدالله می گويد: زبير همچنان به من در مورد بدهی اش وصيت می کرد و فرمود: اگر در پرداخت بدهی ام دچار مشکل شدی و از پرداخت قسمتی از آن بازماندی، از مولايم کمک بخواه. عبدالله می گويد: به الله سوگند نمی دانستم که منظورش کيست تا اينکه پرسيدم: پدر جان، مولای شما کيست؟ گفت: الله. عبدالله می گويد: به الله سوگند، هر بار که در پرداخت بدهی پدرم دچار مشکل شدم، می گفتم: ای مولای زبير، بدهی زبير را ادا کن؛ و الله آن را فراهم می کرد. عبدالله در ادامه می گويد: زبير کشته شد و هيچ درهم و ديناری به جا نگذاشت؛ آنچه از او ماند، چند قطعه زمين از جمله زمين «غابه» بود؛ و نيز يازده خانه در مدينه، دو خانه در بصره، يک خانه در کوفه و يک خانه در مصر. همه ی بدهی های زبير از این جهت بود که گاه شخصی پولی نزد وی می آورد و از او می خواست که آن را به امانت نزد خويش نگه دارد؛ ولی زبير می گفت: من آن را به عنوان امانت قبول نمی کنم؛ چون می ترسم از بين برود؛ اما به عنوان قرض می پذيرم. هيچ فرماندهی و امارتی به زبير واگذار نشد و او هيچگاه مأمور دريافت ماليات و خراج و چيزهايی از اين قبيل نبود؛ وی فقط در جنگ ها و غزواتی ديده شد که با رسول الله ﷺ يا با ابوبکر، عمر و عثمان رضی الله عنهم حضور داشت (و غنايمی نصيبش شد؛ ولی هيچ مسؤوليتی در دوران حياتش قبول نکرد.) عبدالله می گويد: بدهی هايش را حساب کردم که به دو مليون و دويست هزار درهم می رسید. چون حکيم بن حزام رضی الله عنه با عبدالله بن زبیر ملاقات کرد پرسيد: ای برادرزاده، بدهی برادرم چقدر است؟ آن را کتمان کردم و گفتم: صدهزار. حکيم رضی الله عنه گفت: فکر نکنم اموال شما گنجايش اين همه بدهی را داشته باشد. عبدالله گفت: پس اگر دو ميليون و دويست هزار باشد، چه می گوييد؟ حکيم گفت: فکر نکنم توانايی پرداخت اين بدهی را داشته باشيد؛ اگر کمک خواستيد، من در خدمتم. راوی می گويد: زبير زمين «غابه» را به يک صد و هفتاد هزار درهم خريده بود و عبدالله آن را يک ميليون و ششصد هزار قيمت گذاری کرد و سپس در ميان مردم اعلام کرد: هرکس طلبی از زبير دارد، قسمتی از زمين «غابه» را از ما قبول کند. عبدالله بن جعفر رضی الله عنه که چهارصد هزار درهم از زبير بستانکار بود، نزد عبدالله بن زبير آمد و به او گفت: اگر بخواهيد از طلبِ خود می گذرم. اما عبدالله (بن زبير) قبول نکرد. عبدالله بن جعفر گفت: بنابراين اگر دوست داريد قرض مرا به تأخير بيندازيد. عبدالله بن زبير گفت: خير. عبدالله بن جعفر گفت: پس قطعه ای از اين زمين را به من بدهيد. عبدالله بن زبير گفت: از اينجا تا آنجا مالِ تو باشد. بدين سان عبدالله بن زبير با فروش آن، همه ی بدهی های زبير را پرداخت کرد و چهار و نيم دانگ از زمين غابه باقی ماند. سپس عبدالله بن زبير نزد معاويه رفت که در آن هنگام عمرو بن عثمان، منذِر بن زبير و ابن زَمعه نزد معاويه بودند. معاويه پرسيد: غابه چقدر قيمت گذاری شد؟ عبدالله بن زبير پاسخ داد: هر دانگی صد هزار درهم. دوباره پرسيد: چقدر از آن باقیمانده است؟ پاسخ داد: چهار و نيم دانگ. منذر بن زبير گفت: من يک دانگ آن را به صدهزار می خواهم. عمرو بن عثمان گفت: من نيز يک دانگ آن را به صد هزار برداشتم. ابن زمعه گفت: من هم يک دانگ را به همين قيمت برداشتم. معاويه پرسيد: چقدر باقیمانده است؟ عبدالله بن زبير پاسخ داد: يک و نيم دانگ. معاويه گفت: من آن را به صد و پنجاه هزار درهم خريدم. راوی می گويد: عبدالله بن جعفر سهم خود را به شش صد هزار درهم به معاويه فروخت. وقتی عبدالله بن زبير همه ی بدهی های پدرش را پرداخت کرد، فرزندان زبير به او گفتند: ارث مان را در ميان ما تقسيم کن. عبدالله بن زبير گفت: به الله سوگند اين کار را نمی کنم تا اينکه چهار سال در زمان حج، در ميان مردم اعلام نمايم که هرکس از زبير بستانکار است، نزدِ ما بيايد تا طلبش را بدهيم. و عبدالله هر سال در موسم حج این مساله را اعلام نمود و چون چهار سال گذشت، ميراث را ميان بازماندگان زبير تقسيم کرد و به وصيت زبير درباره ی يک سوم نيز عمل نمود. زبير چهار زن داشت و به هريک از آنها يک ميليون و صدهزار درهم رسيد. پس همه ی دارايی او، پنجاه ميليون و دويست هزار درهم بوده است.