شرح الحديث :

امام احمد رحمه الله کسی را مذمت نموده و سرزنش می کند و عملش را انکار می نماید که حدیث صحیح روایت شده از رسول الله صلی الله علیه وسلم را می شناسد اما بازهم به دنبال تقلید از اقوال و نظراتی از سفیان و دیگران است که با حدیث مخالف هستند؛ و برای توجیه کار خود عذرها و بهانه های باطلی می آورد تا عملش را نیک جلوه دهد. این درحالی است که بر مومن واجب است هرگاه آیات قرآن و احادیث رسول الله صلی الله علیه وسلم به وی ابلاغ شد و معنای آنها را درک نمود، به آنها عمل کند ولو اینکه دیگران نظری مخالف قرآن و حدیث صحیح داشته باشند، هرکس که باشد؛ پروردگارمان و رسول الله صلی الله علیه وسلم ما را چنین دستور داده اند. سپس امام احمد ترس خود از این مساله بازگو می کند که مبادا کسی که صحت سنت رسول الله صلی الله علیه وسلم را می داند و با بخشی از آن مخالفت می کند، قلبش دچار انحراف شده و در دنیا و آخرت هلاک گردد. و به آیه ی مذکور در روایت استناد می کند. آیه ای که امثال آن در قرآن کریم بسیار است از جمله: «فَلَمَّا زَاغُوا أَزَاغَ اللَّهُ قُلُوبَهُمْ»: «آنان چون [از حق] منحرف شدند، الله دل های شان را منحرف ساخت». اما عالمی که در این زمینه دچار اشتباه و مخالفت شده، معذور است چون علمای ربانی عمدا با کتاب و سنت مخالفت نمی کنند اما گاهی بخشی از قرآن و سنت بر آنها پوشیده می ماند یا معتقد به نسخ یا ضعف آن هستند که بر مبنای آن فتوایی می دهند که مرجوح است و مخالف با دلایل صحیح.

ترجمة هذا الحديث متوفرة باللغات التالية

العربية الإنجليزية الفرنسية التركية الأردية الأندونيسية البوسنية الروسية الصينية