الرءوف
كلمةُ (الرَّؤُوف) في اللغة صيغةُ مبالغة من (الرأفةِ)، وهي أرَقُّ...
از عايشه رضی الله عنها روایت است که می گويد: هرگاه کسی در عضوی از بدنش دردی داشت يا زخمی چرکين و يا جراحتی برمی داشت، - آن گونه که راوی حديث، سفيان بن عيينه نشان داد و انگشتِ اشاره اش را (پس از خيس کردن با آب دهان) بر زمين ماليد و سپس آن را بلند کرد - رسول الله ﷺ با انگشت خود همين کار را می کرد (و آن را بر محلّ درد يا زخم می کشيد) و می فرمود: «بِسمِ اللهِ، تُرْبَةُ أرْضِنَا، بِرِيقَةِ بَعْضِنَا، يُشْفَى بِهِ سَقِيمُنَا، بإذْنِ رَبِّنَا»: «به نام الله؛ بيمارمان با اين خاک (که) با آب دهانِ يکی از ما (آغشته است)، به فرمان پروردگارمان بهبود می يابد».
چون کسی بیمار یا زخمی می شد و جراحتی بر می داشت، رسول الله صلی الله علیه وسلم مقداری از آب دهانش را بر انگشت سبابه اش قرار می داد و به خاک می مالید و اندکی خاک بر می داشت و با آن محل زخم یا درد را مسح می کرد و می فرمود: «بِسمِ اللهِ، تُرْبَةُ أرْضِنَا، بِرِيقَةِ بَعْضِنَا، يُشْفَى بِهِ سَقِيمُنَا، بإذْنِ رَبِّنَا»: «به نام الله؛ بيمارمان با اين خاک (که) با آب دهانِ يکی از ما (آغشته است)، به فرمان پروردگارمان بهبود می يابد».