الرب
كلمة (الرب) في اللغة تعود إلى معنى التربية وهي الإنشاء...
از ابومحذوره رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «أَوَّلُ الْوَقْتِ رِضْوَانُ اللَّهِ، وَوَسَطُ الْوَقْتِ رَحْمَةُ اللَّهِ، وَآخِرُ الْوَقْتِ عَفْوُ اللَّهِ»: «(نماز خواندن در) اول وقت، رضایت الله، در وسط وقت رحمت الله و در آخر وقت عفو و بخشش الله متعال را به دنبال دارد».
ادای نماز در اول وقت آن، رضایت الله متعال را به دنبال دارد، رضایتی که چیزی با آن برابری نمی کند؛ و چنان پاداشی را در پی دارد که به ذهن هیچکس نیز خطور نمی کند؛ الله متعال می فرماید: «رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ»: «الله از آنها راضی شد و آنها نیز از الله راضی شدند». و الله متعال به اهل بهشت می فرماید: «يَا أَهْلَ الْجَنَّةِ، فَيَقُولُونَ: لَبَّيْكَ رَبَّنَا وَسَعْدَيْكَ، فَيَقُولُ: هَلْ رَضِيتُمْ؟ فَيَقُولُونَ: وَمَا لَنَا لا نَرْضَى، وَقَدْ أَعْطَيْتَنَا مَا لَمْ تُعْطِ أَحَدًا مِنْ خَلْقِكَ، فَيَقُولُ: أَنَا أُعْطِيكُمْ أَفْضَلَ مِنْ ذَلِكَ، قَالُوا: يَا رَبِّ، وَأَيُّ شَيْءٍ أَفْضَلُ مِنْ ذَلِكَ؟ فَيَقُولُ: أُحِلُّ عَلَيْكُمْ رِضْوَانِي، فَلا أَسْخَطُ عَلَيْكُمْ بَعْدَهُ أَبَدًا»: «ای بهشتيان، آنان می گويند: لبيک ای پروردگار ما؛ آماده خدمتيم. می فرمايد: آيا راضی و خشنود هستيد؟ می گويند: چرا راضی نباشيم؟ تو به ما نعمت هايی ارزانی داشته ای که به هيچيک از مخلوقاتت عنايت نکرده ای. الله متعال می فرمايد: بهتر از اين به شما عنايت می کنم. آنان می گويند: پروردگارا، چه چيزی بهتر از اين است؟ می فرمايد: رضايت و خشنودی خود را شامل حال شما می گردانم و بعد از آن هرگز بر شما خشمگین نمی شوم». متفق علیه. درنتیجه رضایت الله متعال برترین نعمت هاست. و ادای نماز در میان ابتدا و انتهای وقت آن، رحمت، فضل و احسان پروردگار را به دنبال دارد و این یک درجه پایین تر از مرتبه رضایت است. و ادای نماز در آخر وقت آن عفو و بخشش الله متعال را به دنبال دارد. و عفو و بخششی در کار نخواهد بود مگر به سبب تقصیر و کوتاهی. تقصیری که در اینجا وجود دارد، نخواندن نماز در ابتدای وقت آن است. امام شافعی می گوید: رضوان پروردگار نزد ما محبوب تر است از عفو و بخشش، زیرا عفو و بخشش معمولا برای افراد خطاکار است. اصل این است که خواندن نماز در ابتدای وقت آن مستحب است، اما گاه به تاخیر انداختن آن از ابتدای دخول وقت، افضل و برتر است، مانند خواندن نماز ظهر، زمانی که هوا به شدت گرم است؛ در این حالت به تاخیر انداختن نماز تا زمانی که هوا سردتر شود، سنت است. همچنین در مورد نماز عشاء به تأخیر انداختن آن از ابتدای وقتش سنت است و این در سنت مصطفی صلی الله علیه وسلم آمده است. این حدیث ضعیف است و حدیث زیر ما را از آن بی نیاز می گرداند: از رسول الله صلی الله علیه وسلم پرسیدند: برترین عمل چیست؟ فرمود: «الصَّلَاةُ عَلَى وَقْتِهَا»: «خواندن نماز در (ابتدای) وقتش». متفق عليه