از قَبِيصَة بن مُخَارِق رضی الله عنه روایت است که از رسول الله صلی الله علیه وسلم شنیده که فرمودند: «إِنَّ الْعِيَافَةَ، وَالطَّرْقَ، وَالطِّيَرَةَ مِنَ الْجِبْتِ»: «فال گيری با پراندن پرنده، فال گيری و رمالی با کشيدنِ خط و نشان يا انداختن سنگ ريزه و فال بد زدن با دیدن چیزی یا شنیدن صدایی، از مصادیق سحر و جادوگری است».
شرح الحديث :
مسلمانان در ابتدای اسلام عادت های جاهلی زیادی از رسوبات دوران جاهلیت در ذهن داشتند که شریعت اسلام به پاکسازی آنها از خرافاتی پرداخت که نه مستند به دلیل شرعی بود و نه موید هیچ عقل سالمی و نه با تجربه ای واقعی و قابل مشاهده همراه بود. یکی از این خرافات «العِيَافة» به معنای پراندن پرنده و فال نیک گرفتن یا فال بد زدن بر مبنای اسامی و صداها و نوع حرکت آنها بود. خرافه ی دیگری که رواج داشت «الطَّرْق» به معنای خط کشیدن در ماسه و انداختن سنگ ریزه ها جهت سحر و ساحری یا کشف غیب بود. و سومین خرافه ی جاهلی که در این حدیث بدان اشاره می شود «الطِّيَرة» به معنای فال بد زدن و اعتقاد به شومی با دیدن یا شنیدن چیزی می باشد. رسول الله صلی الله علیه وسلم این سه مورد را مصداق سحر بیان می کند چون به وسیله ی آنها ادعای علم غیب می شود چنانکه عملکرد ساحران است. و در دلایل شرعی نزد مسلمانان این مساله امری آشکار است که استفاده از سحر و فراگیری و آموزش آن حرام بوده و باید از آن دوری کرد و از سحر و ساحران بیزاری جست.