الأذكار للأمور العارضة
از ابن عمر رضی الله عنهما روایت است که می گويد: هنگامی که رسول الله صلى الله عليه وسلم به مسافرت می رفت و شب فرا می رسيد، می فرمود: «يَا أرْضُ، رَبِّي وَرَبُّكِ اللهُ، أعُوذُ بِاللهِ مِنْ شَرِّكِ وَشَرِّ مَا فِيكِ، وَشَرِّ مَا خُلِقَ فِيكِ، وَشَرِّ مَا يَدِبُّ عَلَيْكِ، أعُوذُ بِك مِنْ شَرِّ أسَدٍ وَأسْوَدٍ، وَمِنَ الحَيَّةِ وَالعَقْرَبِ، وَمِنْ سَاكِنِ البَلَدِ، وَمِنْ وَالِدٍ وَمَا وَلَدَ»: «ای زمين، پروردگار من و تو الله است؛ از شرّ تو و از شرّ آنچه در توست و از شرّ آنچه در تو آفريده شده است و از شر آنچه بر روی تو می جنبد، به الله پناه می برم؛ از شرّ شير و انسان ستمکار و از مار و عقرب و جن های ساکن در اين سرزمين و از شيطان و تبارش به الله پناه می برم».
عن عبدالله بن عمر -رضي الله عنهما- كان رسول الله - صلى الله عليه وسلم - إذا سافر فأقبل الليلُ، قال: «يا أرضُ، ربي وربُّك الله، أعوذ بالله مِن شَرِّكِ وشر ما فيك، وشر ما خُلق فيك، وشر ما يَدُبُّ عليك، وأعوذ بِك من شر أسد وأسود، ومن الحية والعقرب، ومن ساكِن البلد، ومن والد وما ولد».
شرح الحديث :
اینکه فرمود: «يَا أرْضُ، رَبِّي وَرَبُّكِ اللهُ» یعنی وقتی خالق من و تو الله است، مستحق این است که از شر تو به او پناه برده شود. و اینکه فرمود: «أعُوذُ بِاللهِ مِنْ شَرِّكِ» یعنی از شر آنچه به تقدیر الله از تو حاصل می شود مانند فرورفتگی و زلزله و سقوط و سرگردانی و گم شدن در بیابان ها و مسیرها. «وَشَرِّ مَا فِيكِ» یعنی از ضرر و زیانی که از تو خارج شود مانند آب و گیاهی که سبب هلاکت و نابودی شود. «وَشَرِّ مَا خُلِقَ فِيكِ» مراد از آن شر خزندگان و گزندگان و حشرات و امثال آنها می باشد. حدیث مذکور ضعیف است؛ بنابراین نیاز به شرح زیادی ندارد و ذکر آن از جهت تذکر در مورد آن بوده است.