الحافظ
الحفظُ في اللغة هو مراعاةُ الشيء، والاعتناءُ به، و(الحافظ) اسمٌ...
از حُصَين بن وَحْوَح رضی الله عنه روايت است که طلحه بن براء بن عازب رضی الله عنه بيمار شد؛ رسول الله ﷺ به عيادتش آمد و فرمود: «إنِّي لا أَرَى طَلْحَةَ إِلا قَدْ حَدَثَ فِيهِ المَوْتُ، فآذِنُوني بِهِ وَعَجِّلُوا بِهِ، فَإنَّهُ لا يَنْبَغِي لجِيفَةِ مُسْلِمٍ أنْ تُحْبَسَ بَيْنَ ظَهْرَانِيْ أهْلِهِ»: «گمان می کنم مرگِ طلحه نزديک شده است. لذا مرا از مرگ او باخبر سازيد و در آماده کردن و تشييع و خاک سپاریِ وی تعجيل کنيد؛ زيرا شايسته نيست جنازه ی مسلمانی در ميان خانواده اش نگه داشته شود».
شرح الحديث :
طلحه بن براء رضی الله عنهما بیمار می شود که رسول الله صلی الله علیه وسلم به عیادت او می رود. سپس خبر می دهد که علامت های مرگ را در او دیده است. آنگاه به بستگان و نزدیکان وی دستور می دهد ایشان را از مرگ وی بی خبر نگذارند تا بر او نماز بخواند. و در ادامه می فرماید: وقتی از مرگ او اطمینان یافتید، در کفن و دفن و تشییع و خواندن نماز جنازه اش عجله کنید؛ شایسته نیست جنازه ی مسلمانی در بین خانواده اش باشد. چون مسلمان گرامی و محترم است، وقتی جسم وی تغییر حالت دهد و بو بگیرد، قابل تحمل نخواهد بود و منفور دیگران شده و به این ترتیب مورد اهانت قرار می گیرد؛ بنابراین باید در کفن و دفن وی عجله شود تا عزت و احترام وی خدشه دار نشود.