از وائل بن حُجْر رضی الله عنه روایت است که می گوید: رسول الله صلی الله علیه وسلم را دیدم که وقتی سجده می کرد، زانوهایش را قبل از دستانش بر زمین می گذاشت و چون برمی خاست، دستانش را قبل از زانوهایش بر می داشت.
شرح الحديث :
وائل بن حُجْر رضی الله عنه خبر می دهد که رسول الله صلی الله علیه وسلم را دیده وقتی به سجده می رود ابتدا زانوهایش و سپس دستانش را بر زمین می گذارد؛ و چون برای رکعت دوم یا چهارم برمی خاست، دستانش را قبل از زانوهایش از زمین بر می داشت؛ و این معنای روایتی است که می گوید: «وَإِذَا نَهَضَ نَهَضَ عَلَى رُكْبَتَيْهِ وَاعْتَمَدَ عَلَى فَخِذِهِ»: «و چون برمی خاست، بر زانوانش برمی خاست و بر ران هایش تکیه می کرد». یعنی بر زمین تکیه نمی کرد. اکثر علما به این حدیث عمل می کنند و دیدگاه شان همین بوده و می گویند: سنت این است که نمازگزار به هنگام رفتن به سجده، زانوانش را قبل از دست ها بر زمین بگذارد؛ با اینکه حدیث ضعیف است اما عمل عمر رضی الله عنه و سایر صحابه موید آن می باشد.