حد أهل البغي
از ابن عمر رضی الله عنهما روایت است که رسول الله صلى الله عليه وسلم فرمودند: «يَا ابْنَ أُمِّ عَبْدٍ، هَلْ تَدْري كَيْفَ حُكْمُ الله فِيمَنْ بَغَى مِنْ هذِهِ الأمّةِ؟»: «ای ابن ام عبد، آیا می دانی حکم الله در مورد باغیان این امت چیست؟» وی گفت: الله و رسولش داناترند. رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود: «لا يُجْهَزُ عَلى جريحِهَا ولا يُقْتَلُ أَسيرُهَا ولا يُطْلبُ هَاربُها وَلا يُقْسَمُ فَيْئُهَا»: «زخمی های شان کشته نمی شود، اسیران شان کشته نمی شوند، فراریان شان تعقیب نمی شوند و اموالی که از آنها به دست می آید، تقسیم نمی شوند».
عن ابن عمر أن النبي -صلى الله عليه وسلم- قال: يا ابن أم عبد، هل تدري كيف حكم الله فيمن بغى من هذه الأمة؟ قال: الله ورسوله أعلم. قال: لا يُجْهَزُ على جريحها، ولا يقتل أسيرها، ولا يطلب هاربها، ولا يقسم فيئها.
شرح الحديث :
در این حدیث ضعیف آمده که رسول الله صلى الله عليه وسلم از ابن مسعود رضی الله عنه در مورد حکم الله متعال در مورد باغیان امت اسلامی سوال می کند؛ همان کسانی که با تاویل سائغ (تاویلی که گنجایش آن وجود دارد و پاسخ دارد) بر علیه امام و حاکم مسلمانان خروج کرده و سلاح بر می دارند و در این زمینه از جماعت مسلمانان جدا می شوند. ابن مسعود رضی الله عنه در پاسخ اعتراف می کند که حکم آنها را نمی داند؛ پس رسول الله صلى الله عليه وسلم برای او بیان می کند که جنگیدن با باغیان این امت جهت دفع شرشان جایز است اما احکام خاصی دارند از جمله اینکه زخمی های شان کشته نمی شوند، بلکه رها می شوند؛ همچنین اسیران شان کشته نمی شوند و زنده می مانند و هریک از آنها که فراری شد، تعقیب نمی شود و اگر اموال آنها گرفته شد، نه غنیمت به حساب می آید و نه تقسیم می شود و همچون اموال کفار نیست، بلکه حرمت آنها باقی بوده و برداشتن از آنها حلال نیست.