الحافظ
الحفظُ في اللغة هو مراعاةُ الشيء، والاعتناءُ به، و(الحافظ) اسمٌ...
از اشعث بن قيس کندی روایت است که می گوید: بين من و مردی در مورد چاهی اختلاف بود؛ اختلاف خود را نزد رسول الله ﷺ برديم و رسول الله ﷺ فرمود: «شَاهِدَاكَ أَوْ يَمِينُهُ»: «دو شاهدت را بياور يا اينکه او سوگند بخورد». گفتم: او سوگند می خورد و اهميتی نمی دهد. پس رسول الله ﷺ فرمود: «مَنْ حَلَفَ عَلَى يَمِينٍ صَبرٍ، يَقْتَطِعُ بِهَا مَالَ امْرِئٍ مُسْلِمٍ، هُوَ فِيهَا فَاجِرٌ؛ لَقِيَ اللهَ وَهُوَ عَلَيْهِ غَضْبَانُ»: «هرکس با سوگند دروغ خود را وادار به تصاحب مال مسلمانی کند، درحالی الله متعال را ملاقات می کند که بر او خشمگين است».
حدیث مذکور بیانگر داستان اشعث بن قیس می باشد که بر سر چاهی با کسی اختلاف دارد و برای قضاوت به رسول الله صلی الله علیه وسلم مراجعه می کنند و رسول الله صلی الله علیه وسلم می فرماید: «یا دو شاهدت را بیاور یا او سوگند بخورد». اشعث بن قیس که می داند طرف دعوای او از سوگند خوردن باکی ندارد و به گناه آن اهمیتی نمی دهد، رسول الله صلی الله علیه وسلم را در جریان این مساله قرار می دهد؛ و ایشان حدیث مذکور را بیان می فرماید که با وعید شدیدی برای کسی همراه است که مال دیگری را به ناحق و با ادعا و سوگند دروغ و ارتکاب گناه و معصیت تصاحب می کند؛ چنین کسی الله متعال را درحالی ملاقات می کند که بر او خشمگین است و هرکس خشم الله متعال متوجه او گردد، هلاک و نابود می گردد.