شرح الحديث :

رسول الله صلی الله علیه وسلم با اقوال و کردار خویش، سنت را به اصحاب بزرگوارش آموزش می داد؛ از جمله ذکرهایی که گفتن آن در پایان غذا سنت است و از ایشان ثابت می باشد، دعای مذکور است. «إذا رَفَعَ مَائِدَتَهُ»؛ یعنی وقتی از خوردن فارغ می شد و ظرف غذا را از جلوی خویش بر می داشت، چنین می فرمود: «الحمد لله»، یعنی: تمام ثنا و شکر و سپاس درحقیقت برای الله یگانه و یکتاست نه دیگران. «حمداً كثيراً»، یعنی ستایش بسیاری که لایق شکوه، زیبایی و کمال پروردگار است و شکر فراوان به قدر نعمت های بی شمارش و منتش که نمی توان به کنه آن پی برد. «وَإِنْ تَعُدُّوا نِعْمَةَ اللَّهِ لَا تُحْصُوهَا» [ابراهيم: 34] «و اگر بخواهيد نعمت های الله را بشماريد، نمی توانيد آنها را به شمارش درآوريد». «طيباً» یعنی: پاک و مبرا از ریا. «مباركاً»، یعنی: همراه با قبول و غیر قابل رد و انکار؛ زیرا معنای برکت، خیر است. و عملی که مورد پذیرش قرار نگیرد، هیچ خیری در آن نیست. «غير مَكْفِي»، یعنی: الله متعال را ستایش می گوییم که برای بندگانش کافی است و هیچیک از مخلوقاتش او را کفایت نمی نمایند، زیرا محتاج و نیازمند کسی نیست. «ولا مودع» حالت دیگری است، یعنی: الله متعال را ستایش می کنیم که هیچگاه ترک نمی شود، یعنی: هیچیک از ما بخاطر نیازِ همگی ما به او، او را ترک نمی کنیم.

ترجمة هذا الحديث متوفرة باللغات التالية

العربية الإنجليزية الفرنسية الإسبانية التركية الأردية الأندونيسية البوسنية الروسية البنغالية الصينية