از ابوقتاده رضی الله عنه روایت است که می گوید: رسول الله صلی الله علیه وسلم برای ما سخنرانی کرد و فرمود: «إِنَّكُمْ تَسِيرُونَ عَشِيَّتَكُمْ، وَتَأْتُونَ الْمَاءَ إِنْ شَاءَ اللَّهُ غَدًا»: «شما امشب به راهتان ادامه دهيد و فردا ان شاء الله به آب می رسيد». اينگونه مردم بدون اينکه به هم توجه کنند و منتظر يکديگر باشند، به راه افتادند. ابوقتاده می گوید: رسول الله صلی الله علیه وسلم نيز به مسيرش ادامه داد تا اينکه نيمی از شب گذشت و من در کنار ایشان بودم. آنگاه رسول الله صلی الله علیه وسلم دچار خواب آلودگی گرديد و از بالای مرکبش به يک طرف کج شد. من خودم را به ایشان رساندم و بدون اينکه او را بيدار کنم، بدنم را برايش ستون قرار دادم تا اينکه بالای مرکبش راست شد. بعد از آن، به راهش ادامه داد تا اينکه بخش اعظم شب سپری گرديد. دوباره بیش از مرتبه ی قبل از بالای مرکبش به يک طرف کج شد تا جایی که نزدیک بود بیفتد؛ بنابراین بار ديگر بدون اينکه رسول الله صلی الله علیه وسلم را بيدار نمايم، بدنم را برايش ستون قرار دادم که سرش را بلند کرد و فرمود: «مَن هذا؟»: «کیستی؟» گفتم: ابوقتاده هستم؛ رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود: «مَتَى كَانَ هَذَا مَسِيرَكَ مِنِّي؟»: «چه مدت است اينگونه همراهم هستی و مرا راست می کنی؟» گفتم: از اول شب اينگونه تو را همراهی می کنم. رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود: «حَفِظَكَ اللَّهُ بِمَا حَفِظْتَ بِهِ نَبِيَّهُ»: «الله تو را حفظ نمايد؛ زيرا تو پيامبرش را حفظ نمودی». سپس فرمود: «هَلْ تَرَانَا نَخْفَى عَلَى النَّاسِ؟ هَلْ تَرَى مِنْ أَحَدٍ؟»: «آيا ما مردم را گم کرده ايم؟ آيا کسی را می بينی؟» گفتم: اين يک اسب سوار است و اين اسب سوار ديگری است تا اينکه يک جمع هفت نفری شديم. سپس رسول الله صلی الله علیه وسلم اندکی از راه فاصله گرفت و سرش را به زمين گذاشت و فرمود: «احْفَظُوا عَلَيْنَا صَلاَتَنَا»: «مواظب نمازمان باشيد». بعد از آن نخستين کسی که بيدار شد، رسول الله صلی الله علیه وسلم بود؛ آنهم زمانی که خورشيد بر پشتش می تابيد. ما هم هراسان از خواب بيدار شديم. سپس رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود: «ارْكَبُوا»: «سوار شويد». سوار شديم و به راهمان ادامه داديم. هنگامی که خورشيد بالا آمد، رسول الله صلی الله علیه وسلم پياده شد و ظرف آبی را خواست که با من بود و از آب آن وضوی سبکی گرفت، چنانکه مقداری آب در آن باقی ماند. سپس به من فرمود: «احْفَظْ عَلَيْنَا مِيضَأَتَكَ، فَسَيَكُونُ لَهَا نَبَأٌ»: «ظرف آبت را حفظ کن؛ زيرا داستانی خواهد داشت». بعد از آن بلال برای نماز اذان گفت و رسول الله صلی الله علیه وسلم دو رکعت نماز خواند و بعد از آن، نماز صبح را مانند هميشه بجای آورد. بعد از نماز، رسول الله صلی الله علیه وسلم بر مرکبش سوار شد و ما نيز سوار شديم. راوی می گويد: در اين هنگام يکی از ما آهسته به گوش ديگری می گفت: کفاره ی اين کوتاهی در نماز چيست؟ رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود: «أَمَا لَكُمْ فِيَّ أُسْوَةٌ؟» ثُمَّ قَالَ: «أَمَا إِنَّهُ لَيْسَ فِي النَّوْمِ تَفْرِيطٌ، إِنَّمَا التَّفْرِيطُ عَلَى مَنْ لَمْ يُصَلِّ الصَّلاَةَ حَتَّى يَجِيءَ وَقْتُ الصَّلاَةِ الأُخْرَى، فَمَنْ فَعَلَ ذَلِكَ فَلْيُصَلِّهَا حِينَ يَنْتَبِهُ لَهَا، فَإِذَا كَانَ الْغَدُ فَلْيُصَلِّهَا عِنْدَ وَقْتِهَا»: «آيا من اسوه و الگوی شما نيستم؟ در خواب ماندن، کوتاهی نيست؛ کوتاهی زمانی است که کسی نمازش را نخواند تا وقت نماز ديگر فرا رسد. اگر کسی اين کار را کرد، هنگامی که متوجه شد نمازش را بخواند؛ اما فردا آن نماز را در وقتش بجای آورد». (يعنی اگر يک بار نمازش قضا شد و قضا را بجا آورد، وقت نماز، تغيير نمی کند.) سپس فرمود: «مَا تَرَوْنَ النَّاسَ صَنَعُوا؟»: «فکر می کنيد حال مردم چطور است؟» سپس فرمود: «أَصْبَحَ النَّاسُ، فَقَدُوا نَبِيَّهُمْ»: «مردم در حالی صبح نموده اند که پيامبرشان را گم کرده اند». ابوبکر و عمر گفتند: رسول الله صلی الله علیه وسلم پشت سر شماست و شما را پشت سر نمی گذارد. و مردم گفتند: رسول الله صلی الله علیه وسلم جلوی شماست. اگر آنان از ابوبکر و عمر اطاعت می کردند، به حقيقت می رسيدند. راوی می گويد: ما نيمروز به مردم رسيديم درحالی که همه چيز داغ شده بود و مردم می گفتند: يا رسول الله، از تشنگی هلاک شديم. رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود: «لاَ هُلْكَ عَلَيْكُمْ؛ أَطْلِقُوا لِي غُمَرِي»: «شما هلاک نمی شويد؛ ظرف کوچکم را باز کنيد». ابوقتاده می گويد: سپس ظرف آبم را خواست؛ و رسول الله صلی الله علیه وسلم آب می ريخت و ابوقتاده مردم را آب می داد. هنگامی که مردم ظرف آب را ديدند به آن هجوم آوردند. پس رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود: «أَحْسِنُوا الْمَلأَ، كُلُّكُمْ سَيَرْوَى»: «رفتار خوبی داشته باشید؛ همه ی شما سيراب خواهيد شد». مردم هم اطاعت کردند. راوی می گويد: همچنان رسول الله صلی الله علیه وسلم آب می ريخت و به آنها آب می داد تا اينکه جز من و رسول الله صلی الله علیه وسلم کسی ديگر باقی نماند. سپس رسول الله صلی الله علیه وسلم آب ريخت و به من فرمود: «اشْرَبْ»: «بنوش». گفتم: يا رسول الله، تا شما ننوشيد من نمی نوشم. رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود: «إِنَّ سَاقِيَ الْقَوْمِ آخِرُهُمْ شُرْبًا»: «ساقی قوم، آخرین آنهاست که می نوشد». آنگاه من آب نوشيدم و رسول الله صلی الله علیه وسلم نيز آب نوشيد. سرانجام مردم با نشاط و سيراب به آب رسيدند. راوی می گويد: عبدالله بن رباح گفت: من اين حديث را در مسجد جامع بيان می کردم که عمران بن حصين گفت: ای جوان، مواظب باش چگونه اين حديث را بيان می کنی؛ زيرا من يکی از سواران آن شب بودم. عبدالله بن رباح می گويد: گفتم: پس شما اين حديث را بهتر می دانيد. وی پرسيد: شما از کدام گروه هستيد؟ گفتم: از انصار. گفت: حديث را بيان کن. شما حديث تان را بهتر می دانيد. عبدالله بن رباح می گويد: من حديث را برای مردم بيان کردم. عمران گفت: من آن شب حضور داشتم و فکر نمی کردم اين حديث را کسی مثل من حفظ کرده باشد.