الأذان والإقامة
از جابر بن عبدالله رضی الله عنهما روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «يَا بِلَالُ، إِذَا أَذَّنْتَ فَتَرَسَّلْ فِي أَذَانِكَ، وَإِذَا أَقَمْتَ فَاحْدُرْ، وَاجْعَلْ بَيْنَ أَذَانِكَ وَإِقَامَتِكَ قَدْرَ مَا يَفْرُغُ الْآكِلُ مِنْ أَكْلِهِ، وَالشَّارِبُ مِنْ شُرْبِهِ، وَالْمُعْتَصِرُ إِذَا دَخَلَ لِقَضَاءِ حَاجَتِهِ، وَلَا تَقُومُوا حَتَّى تَرَوْنِي»: «ای بلال هرگاه اذان گفتی با تأنّی و نرمی و آهستگی و توقف ميان کلمات، اذان بگو؛ و چون اقامه گفتی، با شتاب، سریع و روان بگو. و ميان اذان و اقامه ات، به اندازه ای فاصله بده تا آنکه مشغول غذا خوردن است از غذا خوردن و آنکه مشغول نوشيدن آب است از نوشيدن آب فارغ شود و کسی که نياز به قضای حاجت دارد حاجت خود را برآورد. و تا وقتی مرا ندیده اید (برای اقامه نماز) بلند نشوید».
عن جابر بن عبدالله -رضي الله عنهما- عن النبي -صلى الله عليه وسلم- أنه قال: «يا بلال، إذا أذنت فترسَّل في أذانك، وإذا أقمت فاحدُرْ، واجعل بين أذانك وإقامتك قدر ما يفرغ الآكل من أكله، والشارب من شربه، والمعتصر إذا دخل لقضاء حاجته، ولا تقوموا حتى تروني».
شرح الحديث :
این حدیث شریف بیانگر چند مورد می باشد: 1- شایسته است اذان با آهستگی و آرامش ادا شود. 2- اقامه به سرعت گفته شود. 3- میان اذان و اقامه وقت کافی باشد، چنانکه اگر کسی مشغول خوردن یا نوشیدن یا قضای حاجت است، کارش را به اتمام برساند. 4- تا زمانی که امام برای نماز خارج نشده و نمازگزاران او را ندیده اند، بلند نشوند. این حدیث ضعیف است، اما جمله آخر آن در صحیح بخاری و مسلم از طریق ابوقتاده رضی الله عنه روایت شده که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «إِذَا أُقِيمَتِ الصَّلاةُ فَلا تَقُومُوا حَتَّى تَرَوْنِي»: «هنگامی كه برای نماز اقامه گفته شد تا مرا نديديد از جای تان بلند نشويد». و ابتدای این حدیث نیز از عمر و فرزندش رضی الله عنهما و برخی از تابعین نقل شده است، چنانکه ابن ابی شیبه روایت کرده است.